اثربخشي واقعيت درماني بر اهمال‌كاري و خودنظم‌بخشي دانش‌آموزان

The Effect of Reality-Therapy on the Negligence and Self-Regulation of School Students

هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير واقعيت درماني بر كاهش اهمال‌كاري و افزايش خودنظم‌بخشي دانش‌آموزان بوده است. روش پژوهش نيمه آزمايشي است و جامعه آماري آن را، دانش‌آموزان دختر ‌16 تا 18 ساله دبيرستان دخترانه حسنيه (متوسطه دوم) ، منطقه 2 شهر تهران كه در سال تحصيلي 94-95 مشغول به تحصيل بودند، تشكيل مي‌دهند. براي انجام اين پژوهش از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي و هدفمند و براي جمع‌آوري داده‌ها، از پرسشنامه‌هاي اهمال‌كاري تحصيلي اتكين (1982) و پرسشنامه خودنظم‌بخشي‌ پنتريچ و دي‌گروت (1990) (MSLQ) استفاده شد. بر اين اساس پرسشنامه‌ها در بين 100 نفر از دانش‌آموزان مقطع دوم، سوم و چهارم دبيرستان، توزيع شد و سپس به روش نمونه‌گيري هدفمند، 30 نفر از دانش‌آموزاني كه ميزان بالاي اهمال‌كاري تحصيلي و ميزان پايين خودنظم‌بخشي، داشتند، انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري آزمايش و كنترل گمارده شدند. گروه آزمايش در معرض پنج جلسه مداخله واقعيت درماني كه براساس رويه WDEP طراحي شده بود قرار گرفت، اما گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. براي آزمون فرضيه‌هاي آزمون تحليل كواريانس چندمتغيره اجرا شد. نتايج نشان داد كه مداخله واقعيت درماني به‌طور معناداري موجب كاهش اهمال‌كاري تحصيلي مي‌گردد و همچنين ميزان نمرات خودنظم‌بخشي گروه آزمايش به‌طور معناداري از نمرات خودنظم‌بخشي گروه كنترل افزايش يافته است.

The purpose of this paper is to study the effect of reality-therapy on reducing negligence and increasing self-regulation of school students. The method of the study is quasi-experimental and 16-18 girl students of Hassanieh Girls’ High school (Second Middle) of Tehran District 2, who educated in 2015-2016, constituted the target population. For this purpose, cluster and judgmental sampling methods were used and the data was collected through questionnaires of Educational Negligence (Atkin, 1982) and Self-Regulation Inventory (Pintrich & Digroot, 1990). The questionnaires were distributed among 100 high school students (grades two, three, and four). Then, using judgmental sampling method, 30 students, who had high level of educational negligence and low self-regulation, were selected and were randomly placed into two groups of 15 students: experimental and control groups. The experimental group members were exposed to 5 sessions of reality-therapy intervention based on WDEP; but the control group members were not. Multivariate analysis of covariance was used to test the hypotheses. The findings show that reality-therapy intervention significantly reduces educational negligence; also, the level of the marks of self-regulation of experimental group significantly increased compared to those of the group control.