بررسي اثر آموزش بر رشد اقتصادي ايران

Nonlinear Study of Educational Effects on Iran's Economic Growth: Approach of Smooth Transition Regression

در مدل‌هاي جديد رشد اقتصادي بر نقش سرمايه‌هاي انساني تأكيد ويژه اي شده است به طوري‌كه آن را يكي از اركان اساسي براي رشد و توسعه بر مي‌شمرند. عموماً افزايش سطح آموزشي و مخارج آموزشي منجر به افزايش سرمايه انساني شده كه نهايتاً خود را در رشد اقتصادي نشان خواهد داد. هدف اصلي پژوهش نيز بررسي دو عامل سطح آموزشي و مخارج آموزشي بر رشد اقتصادي است. در اين چارچوب آزمون تراسويرتا نشان داد كه الگوي رشد از يك تابع غيرخطي لجستيك دو رژيمي پيروي مي‌كند. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد توليد ناخالص داخلي در هر دو رژيم داراي كشش مثبت و معناداري نسبت به تغييرات آنها دارد؛ هر چند كه در رژيم دوم (نسبت به رژيم اول) از مقادير آنها كاسته شده است. علاوه بر اين برخلاف انتظار، سطح آموزش و مخارج آموزشي به جاي آنكه اثر مثبتي بر رشد اقتصادي داشته باشند، در هر دو رژيم داراي اثرات منفي بر رشد اقتصادي هستند.

In the new models of economic growth, the role of human capital has been emphasized as one of the pillars for growth and development. Generally, increasing the level of education and training costs will lead to an increase in human capital that will ultimately show itself in economic growth. The main objective of the research is to examine the two factors of educational level and educational expenditures on economic growth. In this framework, the Terasvirta test showed that the growth pattern follows a non-linear logistic function of two regimes. Research findings show that GDP in both regimes has a positive and significant elasticity with respect to their changes, although in the second regimen (compared to the first regimen) their values have decreased. In addition, contrary to expectations, education and educational expenditures have a negative impact on economic growth in both regimes rather than having a positive effect on economic growth.