ارزيابي استرس مزمن بر حافظه‌ فضايي با بهره‌گيري از آزمون ماز آبي موريس در مدل حيواني

استرس از مهم ­ترين عوامل ناپايداركننده دروني، اثرات منفي بر‌جسته‌اي بر كاركردهاي شناختي برجاي گذاشته است. القاء استرس با بهره ‌گيري از مدل استرس مزمن غير‌قابل پيش‌بيني به ‌طور گسترده ‌اي به ­منظور بررسي تأثير قرار گرفتن در معرض استرس، در چندين مدل حيواني مورد پژوهش قرار گرفته است كه شامل مواجهه با عوامل استرس ‌زا به‌ صورت تصادفي، متناوب و غير‌قابل پيش‌بيني در طي چندين روز مي‌ باشد. مطالعات بيان مي‌ كنند كه استرس مزمن احتمالاً موجب اختلال در عملكرد حافظه مي ‌شود. هدف از مطالعه، بررسي بروز اختلال در يادگيري و حافظه فضايي در آزمون ماز آبي موريس پس از القاء استرس مزمن غير‌قابل پيش ‌بيني در 6 روز متوالي مي ‌باشد. موش ­هاي صحرايي نر بالغ به‌طور تصادفي به دو گروه شاهد (عدم القاء استرس مزمن) و استرس (القاء استرس مزمن غير‌قابل پيش ‌بيني به‌ مدت 6 روز متوالي) تقسيم شدند. استرس، يادگيري و حافظه فضايي حيوانات به ‌ترتيب توسط ماز به علاوه‌اي شكل مرتفع و ماز آبي موريس مورد بررسي قرار گرفت. استرس مزمن غير‌قابل پيش ‌بيني موجب كاهش عملكرد در يادگيري و حافظه فضايي شد. مدت زمان و مسافت سپري شده براي رسيدن به سكوي پنهان در گروه استرس در مقايسه با گروه شاهد در مجموع چهار روز آموزشي روندي افزايشي را نشان داد. به‌ طوري ‌كه در روزهاي چهارم افزايش معني‌ داري (0/05>p ) در هر دو پارامتر مشاهده شد. هم­ چنين، القاء استرس منجر به كاهش معني ‌دار در درصد مدت زمان حضور در ربع هدف در مقايسه با گروه شاهد شد (0/01>p ). در آزمون ماز به‌ علاوه‌اي شكل مرتفع، گروه استرس كاهش معني داري را در درصد زمان ماندن در بازوي باز در مقايسه با گروه شاهد نشان داد (0/05>p ). مطالعه حاضر با قرار‌دادن موش هاي نر در معرض استرس غير‌قابل پيش ‌بيني به ­مدت 6 روز بيان داشت كه احتمالاً به‌ دليل كارآمد واقع شدن استراتژي‌ هاي القاء استرس به ‌كار گرفته شده، دستيابي به مكان سكوي پنهان در ماز آبي موريس در مدت زمان و مسافت بيش ­تري صورت گرفته است.

no abstract