مؤلفه‌هاي فمينيسم در سينماي شانتال آكرمن

Feminist elements in Chantal Ackerman's Films

شانتال آكرمن در فيلم هايش مسائل فمنيسم را مطرح مي كند و تناقضات مستتر در همزيستي عمومي را به نمايش مي گذارد. شخصيت هاي فيلم هايش نقش هاي سنتي را به چالش مي كشند و از اين طريق هنجارهاي مربوط به زنان را كه در اجتماع پذيرفته شده اند مورد پرسش قرار مي دهند. تحقيق حاضر سعي در شناسايي و معرفي سينماي زنانه اين فيلم‌ساز دارد. مسئلة اصلي پژوهش كاوش و واكاوي عناصر فمنيستي در سينماي شانتال آكرمن است. روش تحقيق كيفي و رويكرد آن توصيفي و اسنادي است و بر‌اساس اطلاعات برگرفته‌شده از منابع مكتوب كتابخانه اي اعم از كتاب ها، مقاله ها و آثار صوتي و تصويري است. از‌اين‌رو، پس از شناسايي مؤلفه هاي اصلي اين نوع فيلم‌سازي، سه فيلم از آكرمن با نام هاي ژان ديلمان، شمارة 23 اسكلة تجارت، 1080 بروكسل، شهرم را منفجر كن و من تو او او، كه به صورت انتخاب هدفمند از موارد مطلوب گزينش شده، بر‌مبناي مباني نظري بحث و تحليل شده است. نتيجة حاصله نشان از آن دارد كه آثار آكرمن سعي در نمايش و ايجاد گفتمان تصويري ساده اما صادق از شخصيت و زندگي زنان هاي دارد كه در روزمرگي دچار فراموشي و بي توجهي شده است.

Cinema is one of the tools that republish and establish definitions of gender in society. So it can be assumed that the filmmaker can subvert and conceal these concepts in this way. Chantal Ackerman uses arrangements to consult with feminists and the dominant elite to expose hidden ideological contradictions. It seems permissible for the characters in the film to be challenging the traditional characters and so selecting the most special posts in these fields, by accepting many different norms for women. It is assumed that he wants to show in his works, by the reflecting women in the field of work, family and society, how affect the ideology and discourse of gender the formation of attitudes and perceptions of individuals, its relations and social interactions.This is manifested in the content of these films, feminist theory in postmodern, feminist literature, such as Laura Malloy will be used, and who believes the birth of creativity. There is always a way to change the code, which has become power. These images prove cinematically that the domestic lives of women is an artistic thing. In other words the private lives of women are being destroyed by the forces of history as much as they are living in the political arena. Besides that, unquestioning, unchallenged, and irreversible pressure on women in family roles, such as in prison, is social stupidity. an‎d eventually leads to destruction. This is the kind of violence that can lead to more violence.