ارزيابي خساراتِ محض زيست محيطي در قضيه جبران خسارتِ نيكاراگوئه به كاستاريكا در ديوان بين‌المللي دادگستري

Valuation of “pure” environmental damage in Compensation Case (Costa Rica v. Nicaragua), ICJ

با توجه به اهميت محيط زيست طبيعي براي حيات انسان، هرگونه آسيب و تخريب آن امري مذموم و غيرقابل پذيرش است. مبناي مسيوليت در برابر خسارات زيست محيطي، ميان انسان يا محيط زيست در نوسان بوده و همواره ميان حقوقدانان در اين زمينه اختلاف وجود داشته است. بنابراين تاكنون در بحث خسارات زيست محيطي و ضرورت جبران آن همواره انسان محور اصلي بوده و ارزيابي ميزان خسارات وارد شده به محيط زيست در محاكم قضايي يا داوري بر مبناي آسيب هاي وارد شده به حقوق بشر مطمح نظر قرار گرفته است. ديوان بين المللي دادگستري در راي اخير خويش در اختلاف ميان كاستاريكا عليه نيكاراگويه، براي نخستين بار در تاريخ رسيدگي خويش مفهوم «خسارات محض زيست محيطي» را به رسميت شناخته و نسبت به ارزيابي اين خسارات اقدام نمود. پژوهش حاضر ضمن تحليل راي ديوان پيرامون اين مفهوم، با بهره گيري از داده هاي كتابخانه اي درصدد تبيين و تحليل مفهوم خسارات محض زيست محيطي و شيوه ي ارزيابي صورت گرفته در مورد آن بوده و در پايان نتيجه مي گيرد كه شيوه ارزيابي مالي صرف در مورد خسارات زيست محيطي مناسب نبوده و سپس روش هاي مطلوب در اين زمينه پيشنهاد شده است.

Given the importance of the natural environment for human life, any damage and destruction is unreasonable and unacceptable. Being the subject of disagreement among different jurists, the basis of responsibility for environmental damage has been fluctuated between human and the environment. Consequently, the discussion of environmental damages and the necessity to compensate for them has always focused on human beings and any assessment of environmental damage in judicial or arbitration courts has been based on human rights. The International Court of Justice, in its recent judgment in the dispute between Costa Rica v. Nicaragua, for the first time in its history, recognized the notion of "pure environmental damage" and proceeded to assess these damages. The present article, analyzing the judgment of the Court about the concept of “pure” environmental damage and the method of its valuation, through a descriptive-analytic method will conclude that the pecuniary valuation of all dimensions of environmental damage is not so consistent with the reality and the appropriate methods will be proposed.