مطالعه حاضر با هدف بررسي و مقايسه تجمع فلزات مس و روي و كادميوم در رسوب، بافت عضله و پوسته خرچنگ شبح (Ocypode saratan) در دو بازه زماني (قبل و بعد از مانسون) در دو خليج چابهار و گواتر در سال 1398 انجام شد. تعداد 60 نمونه خرچنگ بيومتري و سنجش فلز در عضله و پوسته آن ها انجام گرديد. الگوي تجمع فلزات در هر دو بافت و در هر دو دوره به صورت Zn>Cu>Cd به دست آمد. بيش ترين غلظت فلز با 4/50±99/39 مربوط به فلز روي در پيش مانسون و كم ترين غلظت هم مربوط به كادميوم با 0/007±0/016 ميكرو گرم برگرم وزن خشك در پس مانسون در عضله بوده اند. در حالت كلي، مقايسه غلظت فلزات بين دو فصل در بافت عضله، پوسته و رسوب نشان داد كه غلظت فلزات در بافت عضله و پوسته در فصل پيش مانسون به طور معني داري بيش تر از پس مانسون بود (0/05>p ). به جز براي فلز مس در بافت عضله كه نتايج نشان داد به ميزان كمي غلظت فلز مس در عضله پس مانسون بيش تر از پيش مانسون بود. در رسوب، غلظت فلز مس و روي در فصل پس مانسون بالاتر از پيش مانسون به دست آمد (0/05>p ). اما غلظت كادميوم با تفاوت ناچيزي در پيش مانسون بالاتر از پس مانسون بود (0/05
p ). مقايسه غلظت فلزات در بافت عضله با استانداردهاي FAO,MAFF,FDA,WHO و NHMRC نشان داد كه فلز روي از سه استاندارد FAO,MAFF,FDA بالاتر بوده است. اما فلز كادميوم پايين تر از مقادير استاندارد به دست آمد. طبق گزارشات، فلزات مس و روي داراي مقادير بيش از حد مجاز بودند كه براي سلامت موجود و در نتيجه، زنجيره غذايي و انسان نگران كننده است و بايد اقدامات لازم جهت كنترل انجام شود. براي رسوبات، استانداردهاي كيفيت رسوب آمريكا و كانادا نشان داد كه غلظت فلزات در رسوب مطالعه حاضر پايين تر از حد استانداردهاي كيفيت رسوب مي باشند. بنابراين، فلزات مورد مطالعه در رسوبات مناطق مورد مطالعه تهديدي براي موجودات آن مناطق نيستند.
