نگاهي اجمالي بر تشابهات فرهنگي و حوزه پراكندگي، گسترش و نفوذ دوره لپويي فارس (بر اساس يافته هاي باستان شناختي)

دوره لپويي يكي از مراحل توالي گاهنگاري زاگرس جنوبي و فارس است كه توسط باستان شناساني نظير مك كان و لنگسدورف از كاوشهاي تل باكون در شمال مرودشت در اليه سطحي تپه باكون الف اولين بار شناسايي شد وآنرا به نام باكون الف V نام گذاري نمودند. طي بررسي هاي باستان شناسي سامنرسفال قرمز رنگ ساده همانند سفال باكون الفV در چندين محوطه ديگر دشت مرودشت بدست آمد. از همين رو يكي از دوره هاي مهم در توالي گاهنگاري باستانشناسي ايران، دوره لپويي؛ شناسايي ودرجدول گاهنگاري فارس جاي گرفت.طي چند دهه اخير با توجه به شناسايي اندك ويژگي هاي مادي– فرهنگي و مدت زمان استمرار دوره لپويي 3900-3400 ق.م كمتر اطالعاتي از ويژگيهاي اين دوره موجود است.به عقيده سامنر خواستگاه شروع، بقاء و اضمحلال اين دوره و مهمتر از آن حوضه نفوذ روابط فرهنگي،سنت ها،صنايع و ويژگيهاي مادي دوره لپويي چندان شناخته شده نيست. از مهمترين مواد قابل مطالعه به منظور شناخت هر چه بهتر اين دوره طي مطالعات باستانشناسي انجام شده در فارس و خارج از آن،سفال است.اشتراكات ساختاري و شباهت هاي سفالي بدست آمده از ديگر محوطه ها كه همانندي و حتي شباهت هاي عيني را آشكار ساخته،راهگشاي مطالعه حاضر در باب شناخت تشابهات فرهنگي، حوضه نفوذ و گستردگي اين دوره در ديگر مناطق علاوه بر جغرافياي امروزي فارس است. در اين پژوهش سعي بر نگاه وسيعتر به تمركز و پراكنش فرهنگي دوره لپويي بر اساس يافته هاي باستانشناسي بوده و بدان پرداخته شده است.