تحليل فضايي اثر سرريز نوآوري و تحقيق و توسعه بر رشد منطقه اي در ايران

Spatial Analysis of the Spillover Effects of Innovation and R&D on Regional Growth in Iran

افزايش سرمايه‌گذاري در تحقيق و توسعه مي‌تواند به‌عنوان عاملي براي زياد شدن بهره‌وري در توليد منطقه‌اي و رشد نواحي نوآور باشد. هدف اين مقاله تحليل فضايي تاثير افزايش هزينه‌هاي تحقيق و توسعه بر رشد منطقه‌اي در رتبه‌هاي مختلف همسايگي است. براي اين منظور از يك مدل تركيبي براي برآورد اثر سرريز تحقيق و توسعه و دانش در 31 استان ايران استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه در هر سه رتبه همسايگي، متغير‌هاي لگاريتم طبيعي نرخ توليد ناخالص داخلي، درصد هزينه‌هاي تحقيق و توسعه به توليد ناخالص داخلي منطقه‌اي، متوسط سال‌هاي تحصيل و ساختار جمعيتي، به‌صورت مستقيم بر رشد منطقه‌اي اثر دارند، اين در حالي است كه وقفه فضايي متغير لگاريتم طبيعي نرخ توليد ناخالص داخلي و وقفه فضايي متغير ساختار جمعيتي به‌صورت معكوس بر رشد منطقه‌اي موثر هستند.

Increasing investment in research and development is a factor in increasing productivity in regional production and the growth of innovative areas. Knowledge and innovation overflow is an inevitable concept that is resilient to place. The purpose of this paper is to analyze the impact of expanding research and development costs on regional growth in different neighborhood ranks. For this purpose, has been used a combined model and investigation of research and development spatial overflow in 31 provinces of Iran. The research results show that; Natural logarithm variables of GDP, percentage of research and development costs to regional GDP, average years of education and population structure directly affect regional growth. However, the spatial lag of the natural logarithm of the GDP rate and the spatial lag of the variable population structure have an inverse effect on regional growth.