كليدواژه :
لوس ايريگاراي , نمايش هاي شادي آور زنان , نوشتار زنانه , قاجاريه , ادبيا ت نمايشي ايراني , هلن سيكسو
چكيده فارسي :
در ميان متون نمايشي به جا مانده از دوره ي قاجار، دسته اي آثار هستند كه به نمايشهاي شادي آور زنانه مشهور شده اند اما تا همين سال هاي اخير تقريبا به هي چوجه جدي گرفته نشده اند و مطالعه اي علمي روي آنها صورت نگرفته است. اي نگونه از نمايشها كه در اندروني ها و در ميان زنان رواج داشته است، مشتمل برهفت نمايش است كه نسبت به نمايش هاي ديگر تفاوت هايي عمده دارد. فقدان ساختار سلسله مراتبي، نبود روايتي منسجم با خط قصه ي سرراست و همينطور دوري جستن شان از نثر و نزديكي بي همتايشان به شعرهاي فولكلور، موسيقي و ريتم عامه پسند از بارزترين اين تمايزهاست. اين مقاله تلاشي است براي فهم و خوانش اين آثار ناديده گرفته شده از منظر مفهوم «نوشتار زنانه » كه هلن سيكسو، لوس ايريگاراي و ژوليا كريستوا، سه منتقد و نظريه پرداز فرانسوي مطرح كرده اند. در اين پژوهش، براي گردآوري نمايشها به منابع مستند رجوع شده است، سپس براساس عناصر مورد مطالعه طبق هبندي گرديدند و در نهايت از منظر چهارچوب نظري اشاره شده، تاويل شدند. يافت ه هاي مقاله بر آن است كه نبايد ظاهر شلخته و نامنسجم اين نمايش ها باعث گردد اهميت ادبي، اجتماعي و انسان شناسانه ي آنها ناديده گرفته شود. اين نمايش ها جزو اندك محمل هايي بوده است كه زنان در آن دوره به مسايل پيرامون شان واكنش نشان داده اند.
چكيده لاتين :
Among the play scripts left over from Qajar period, there are groups of works that are known as “Feminine joyful performances”, but until recent years, they have been taken seriously and no scientific studies have been done on them. This type of play, which is popular indoors and among women includes seven plays, which have significant differences from other plays. Lack of a hierarchical structure, lack of a coherent narrative with a straightforward storyline, as well as their distance from prose and their unrivaled closeness to folklore, music, and popular rhythm are the most obvious distinctions of them. This article is an attempt to understand and read these overlooked works in terms of “feminine writing” concept, proposed by three French critics and theorists, Hélène Cixous, Luce Irygaray, Julia Kristeva. In this research, the plays have been collected from documentary sources, then they have been classified based on the studied elements and finally, they have been interpreted from the point of view of the mentioned theoretical framework. The findings of the article are that the sloppy and incoherent appearance of these plays should not cause their literary, social and anthropological importance to be ignored. These plays were one of the few occasions in which women reacted to the issues in their era
