سيد فخرالدين شادمان، ايستاده بر زمينِ زبان

Sayed Fakhreddin Shadman; The Language Defender

اين تحقيق در‌صدد است به خوانشِ انديشۀ "سيد فخرالدين شادمان" از تجدد و مسائل برآمده از آن در چارچوب نظريۀ تحليل گفتمان لاكلاو و موفه بپردازد، اينكه چه رويكردِ سلبي يا ايجابي نسبت به تجدد، و خاستگاه آن غرب، در گفتمان شادمان شكل‌بندي شده است و چه نظامي از معاني و مفاهيم را در مواجهه با تجدد و شكاف‌هاي هويتي ناشي از آن برساخته است. او پرسش و پاسخِ خود از چگونگيِ اين مواجهه و جذب يا طردِ ملزومات و وقته‌هاي تمدن غرب را در كتابِ تسخير تمدن فرنگي در دهۀ 1320 شمسي صورت‌بندي مي‌كند، و با باور به تجددي هدايت شده و برنامه‌ريزي شده در زنجيرۀ گفتمان‌هاي بومي‌گرا معتقد است جانمايه تجدد و پيشرفت غرب فقط در علم آن محدود مي و اين علم را بايد اخذ كرد پيش از آن­كه ساير عناصرِ فرهنگِ مهاجمِ غربي، سوژه‌هاي مستقر در وضعيتِ فرهنگي-اجتماعي سنتي را مسخر خود سازند و از محتواي هويتي‌شان تهي كنند. شادمان پروژۀ تسخيرِ تمدن غرب را امكان‌پذير نمي‌داند مگر با خودآگاهي و وحدت ملي كه او اين هر دو را با مفصلبندي حولِ دال مركزي زبان فارسي به عنوان بازنمايِ هويت و خِرد ملي ممكن دانسته و تلاش مي‌كند با ايجادِ خصلت تعيّن كنندگي در زبان فارسي، مواضعِ سوژگي پراكنده را از مقامِ خودِ حقيرِ تجدد‌‌زده يا سنت‌زده به موضعِ منسجم و يك­پارچۀ خودِ آگاه و اصيل، ارتقا دهد تا سوژه به واسطۀ اين خودآگاهي به بومي‌سازي تجدد پرداخته و ايران را از وضعيتِ سلطه و تسخير غرب برهاند.

This research intends to read "Sayed Fakhreddin Shadm@n"'s idea of modernity and its issues in the framework of Laclau and Mouffe's theory of discourse analysis, what negative or positive approach to modernity, and its origin in the West, is formed in Shadman's discourse. an‎d what a system of meanings and concepts it has created in the face of modernity and the resulting identity gaps. He formulates his question and answer about how this confrontation and absorption or rejection of the necessities and times of Western civilization in the book Conquest of Western Civilization in the 1320s, and believes in modernity guided and planned in the chain of indigenous discourses. The progress of the West is limited to its science, and this knowledge must be acquired before the other elements of the aggressive Western culture can subjugate the subjects of the traditional socio-cultural situation and deprive them of the content of their identity. Shadman does not consider the project of conquering Western civilization possible except with self-awareness and national unity, which he considers both possible by elaborating on the central sign of the Persian language as a representation of national identity and wisdom, and tries to create a defining character in Persian. Raise the scattered from its humble, modernized or traditionalized position to a cohesive and integrated position of the conscious and original self, so that the subject can localize modernity through this self-awareness and free Iran from the situation of domination and conquest of the West.