پديد آورندگان :
دماري، بهزاد دانشگاه علوم پزشكي تهران - پژوهشكدة علوم اعصاب - دپارتمان حكمراني و سلامت، تهران، ايران , اسماعيلي، ايرج شوراي تحقيقات زندانهاي تهران , نوروزي، عليرضا دانشگاه علوم پزشكي تهران - مركز ملي مطالعات اعتياد، تهران، ايران , صادقي فر، ابراهيم دانشگاه آزاد اسالمي، تهران، ايران
چكيده فارسي :
نا به تعريف سازمان جهاني كار، خشونت در محيط كار به مجموعه اي از رفتارها و عملكردهاي غيرقابل قبول يا تهديداتي اطلاق ميشود كه به صورت واقعه اي منفرد يا مكرر به صورت عامدانه انجام و منجر آسيب جسمي، روانشناختي، جنسي يا اقتصادي براي كاركنان ميشود. خشونت محيط كار يك مشكل جهاني است كه ابعاد آن در حال گسترش بوده و شيوع آن در محيط هاي كاري مختلف تفاوت قابل توجهي نشان ميدهد. مطالعات بينالمللي نشان داده اند كه خشونت محيط كار با خطر بالاتر پيامدهاي منفي سلامت روان همچون رنج و عذاب روانشناختي، اضطراب، اختلالات خواب، خستگي مزمن، افسردگي، اختلال سازگاري و حتي خودكشي مرتبط با كار و عوارض جسمي همچون دردهاي عضلاني، اسكلتي، بيماريهاي قلبي، عروقي و ديابت نوع 2 مرتبط است. در سند ملي ارتقاي سلامت روان كشور اجراي برنامه پيشگيري از خشونت به عنوان يكي از مداخلات اساسي سطح اول پيشگيري توصيه شده است. اين مسأله همچنين در برنامه ملي سلامت كارگران در كشور مورد تأكيد قرار گرفته است. اين موضوع اهميت ارزيابي شيوع خشونت در محيطهاي كارگري و عوامل مؤثر بر آن را به منظور تأمين اطلاعات مورد نياز براي طراحي برنامه هاي مداخلاتي و ارزشيابي آنها را نشان مي دهد. با توجه به آنچه گفته شد، مطالعه حاضر با هدف تعيين شيوع انواع مختلف خشونت در محيطهاي كارگري در كشور به تفكيك هر استان و شناسايي عوامل مؤثر بر آن در سال 1395 در ايران اجرا شد.
روش بررسي:
مطالعه حاضر يك مطالعه مقطعي (cross-sectional) و توصيفي (descriptive) براي برآورد شيوع خشونت در ميان كاركنان مراكز صنعتي كشور بود. جايگاههاي اجراي مطالعه (380 n=) واحدهاي صنعتي در سطح كشور بود كه بر اساس نمونه گيري خوشهاي تصادفي از ميان فهرست تمام محيط هاي كاري صنعتي كشور انتخاب شدند. حجم نمونه حداقل با آلفاي 5 درصد و شيوع 10 درصد و دقت 4 درصد، در هر استان برابر 400 نفر تعيين شد. در سه استان تهران، خراسان رضوي و اصفهان به دليل تعداد بيشتر كارگران حجم نمونه دو برابر استان هاي ديگر يعني 800 نفر در نظر گرفته شد. بدين ترتيب حد اقل حجم نمونه مورد نياز براي كل كشور 13600 نفر محاسبه شد.
شركتكنندگان نيز به روش نمونه گيري خوشه اي تصادفي از ميان افراد شاغل در هر محيط كاري انتخاب و ارزيابي هاي طرح توسط پرسشگران آموزش ديده براي آنها تكميل گرديد. براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه دو قسمتي شامل اطلاعات زمينه‌اي و يك پرسشنامه محقق ساخته درباره شيوع انواع خشونت استفاده شد. براي بررسي پايايي پرسشنامه از روش همساني دروني استفاده شد و ضريب آلفاي كرونباخ 88/0 محاسبه شد. داده ها پس از جمع آوري در نرم افزار STATA نسخه 12 وارد و تجزيه تحليل شد. براي بررسي عوامل موثر بر خشونت در محيط كار از آزمونهاي تي مستقل و كاي اسكواير استفاده شد.
يافته ها:
اكثريت شركت كنندگان مطالعه (83%) مرد بودند. سن 5/26 درصد شركت كنندگان زير 30 سال بود. 81.8 درصد از متأهل بوده و تحصيلات 1/24 درصد زير ديپلم بود. بر اساس نتايج اين مطالعه شيوع خشونت فيزيكي، رواني، جنسي و قومي بر عليه فرد بهترتيب 9/3، 4/14، 4/1 و 3/5 و توسط فرد بهترتيب 7/18، 8/24، 4/3 و 0/10 درصد بود. خشونت فيزيكي بر عليه فرد با جنسيت مرد، نوبت كاري در گردش، وضعيت شغلي نيمه وقت و وضعيت استخدامي پيماني رابطه معنيدار نشان داد، اما با وضعيت تأهل ارتباط معني داري نداشت.
نتيجه گيري:
نتايج مطالعه حاضر براي اولين بار ميزانهاي بالاي انواع خشونت بر عليه افراد و توسط افراد را در جمعيت كارگران در سطح كشور نشان داده است. اين نتايج ضرورت طراحي برنامه هاي مداخلاتي كاهش خشونت در محيط كار با تمركز بر عوامل فردي و مرتبط با محيط كار در سطح كشور را مورد تأكيد قرار ميدهد.
چكيده لاتين :
Background and aims: According to the definition of the International Labor Organization, violence in the workplace refers to a set of unacceptable behaviors and actions or threats that occur intentionally, individually or repeatedly, resulting in physical, psychological, sexual or economic harm to employees. Workplace violence is a global problem that is expanding in size, and its prevalence is significantly different in different work environments.
International studies have shown that workplace violence is related to the negative mental health consequences such as psychological suffering, anxiety, sleep disorders, chronic fatigue, depression, adjustment disorders, even work-related suicide and even physical complications such as musculoskeletal disorders, cardiovascular disease and type 2 diabetes. The National Mental Health Promotion Document recommends the implementation of a violence prevention program as one of the basic interventions of the first level of prevention. This issue is also emphasized in the National Workers' Health Program in the country. This highlights the importance of assessing the prevalence of violence in the workplace and the factors that affect it in order to provide the information needed to design and evaluate intervention programs.
According to what has been said, the present study was conducted in 2016 in Iran with the aim of determining the prevalence of different types of violence in labor environments in the country and identifying the factors affecting it.
Methods: The present study was a cross-sectional and descriptive study which its implementation sites were industrial units in the country. Based on random cluster sampling, 380 units were selected from the list of all industrial work environments in the country. The sample size was determined to be equal to 400 people in each province with at least 5% alpha, 10% prevalence and 4% accuracy. In three provinces of Tehran, Khorasan Razavi and Isfahan, due to the larger number of workers, the sample size was considered twice as much as other provinces, about 800 people in each of them. Thus, the minimum sample size required for the whole country was 13,600 people. Participants were also selected by random cluster sampling method and the evaluations were done by trained questioners.
A two-part questionnaire including background information and a researcher-made questionnaire on the prevalence of various types of violence were used to collect data. Internal consistency method was used to evaluate the reliability of the questionnaire and the calculated Cronbach's alpha coefficient was 0.88. Data were collected and analyzed in STATA software version 12. Independent t-test and Chi-square tests were used to investigate the factors affecting violence in the workplace.
Results: The majority of participants (83%) were male. 26.5% of them were under 30 years old. 81.8% were married and 24.1% had undergraduate education. Based on the results of this study, the prevalence of physical, psychological, sexual and ethnic violence against any individual were 3.9, 14.4, 1.4 and 3.5, and by the individual were 18.7, 24.8, 3.4, respectively. Physical violence against a person had a significant relationship with male gender, shift work, part-time employment status, and contract employment status, but it had no significant relationship with marital status.
Conclusion: The results of the present study show for the first time the high rates of violence against individuals and by individuals in the working population in the country. These results emphasize the need to design intervention programs to reduce violence in the workplace with a focus on individual and workplace-related factors at the national level.
