روابط ارامنه و گرجيانِ قفقاز با ايران ، از دورۀ شيوخ صفوي تا پايان حكومت شاه عباس اول

Relations between the Armenians and Georgians of the Caucasus with Iran, from the period of the Safavid sheikhs Until the end of the reign of Shah Abbas I

درگيري هاي صفويان و عثمانيان ، كه هريك ادعاي رهبري بخشي از جهان اسلام را داشتند ، بر سر قفقاز (عمدتاً گرجستان و ارّان) از قرن 16 تا 18 ميلادي ادامه داشت . نهايتاً رقيب ديگري در منازعات بر سر اين خطّه ، در قرن 19 ميلادي به جمع كشورهاي درگير افزوده شد كه همانا روسيه مي باشد . اهميّت قفقاز نه‌تنها در حاصلخيزي و رونق مراتع آن در دامنهٔ كوه‌هاي قفقاز بلكه به سبب موقعيت ترانزيتي آن در سواحل شرقي درياي سياه بود ، به علاوه ساكنان اين منطقه كه از دير باز نيز خراجگزار ايران بودند ، در تمام طول تاريخ خود تمايل به كسب خودمختاري داشته و در جهت نيل به استقلال اقتصادي و اجتماعي و سياسي و فرهنگي شان تلاش مي كردند و در زمان مورد بحث ما ، مجدداً تحت نظارت دولت ايران قرار داشتند . در راستاي همين واقعيت ، تحقيق ما قصد دارد نشان دهد بي كفايتي دربار صفوي و باورهاي اجتماعي و فرهنگي و اقتصادي و عملكرد سياسي پادشاهان صفوي ، با آرمان‌ها و خواسته‌هاي ارامنه و ساير مسيحيان منطبق نبوده و تأثير زيادي در گرايش آنان به سمت عثماني كه در اين سالها از نظر قدرت سياسي در منطقهٔ مورد نظر برصفويان برتري داشته و در سياست‌هاي جهاني نيز رقيب مطرح و قابل توجهي براي قدرت‌هاي اروپايي محسوب مي شد ، داشته است .

Ottomans, each claiming leadership of a part of the Islamic world, over the Caucasus (mainly Georgia and Iran) lasted from the 16th to the 18th centuries. Finally, in the 19th century, another rival in the disputes over the region was added to the list of countries involved, namely Russia. The importance of the Caucasus was not only due to the fertility and prosperity of its rangelands in the foothills of the Caucasus Mountains but also due to its transit position on the eastern shores of the Black Sea. an‎d they were trying to achieve their economic, social, political and cultural independence, and at the time we are discussing, they were again under the control of the Iranian government. In line with this fact, our research aims to show the incompetence of the Safavid court and the social, cultural and economic beliefs and political performance of the Safavid kings did not conform to the ideals and aspirations of Armenians and other Christians and greatly influenced their tendency towards the Ottomans. For many years, it was superior to the Safavids in terms of political power in the region and was a significant rival to European powers in world politics.