ارائه نظريه نوين انسان چهارم و سوژه لزج: هملت و تيمبوكتو در بوته نقد مطالعات بين رشته‌اي

تقابل دكارتي و استعلاي كانتي، تفارق ادبيات و فلسفه را كه افلاطون مبدع آن بود؛ تشديد كرد، اما ادبيات به هيچ تقابل، حقيقت يا دانشي آلوده نشد. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش مطالعات بين رشته‌اي نشان‌دهد كه چگونه خوريسموس افلاطوني، رابطه متقابل اين دو خواهرخوانده، يعني فلسفه و ادبيات را تيره و تار كرده‌است. نگارندگان ديدگاه فلسفي جديدي را ذيل عنوان انسان چهارم و سوژه لزج ارائه مي‌دهند كه در آن ادبيات هرگونه سوژه‌ مندي و كيفيت بازنمايي را رد مي‌كند. هدف مقاله حاضر ارائه انساني در سپهر ادبيات با رويكرد اخلاقي در فرودين ترين لايه‌هاي جامعه است. در عصر رنسانس است كه انسان چهارم با حضور بي‌وزن‌ خود به‌صحنه مي‌آيد و با سوژه‌زدايي يا سوژه لزج اعلام وجود كرده و دوكساي افلاطوني را به‌ايقان تبديل مي كند. براي اين منظور هملت و تيمبوكتو انتخاب شده‌اند تا صيرورت انسان چهارم از دوران رنسانس به‌اين سو بررسي شود.