برونداد شعري نشأت‌گرفته از اندوه و غربت در اشعار «عبدالله پَشِيو» و «معروف رصافي»

«معروف رصافي» شاعر نامور عرب و «عبدالله پشيو» از شاعران نامي كرد در عراق از شاعران معاصريند كه از پديدۀ غربت گزيني رنج مي‌برده اند. بايستگي و اهميت اين پژوهش از آن جا نشأت مي گيرد كه پيش از اين، غربت گزيني در شعر اين دو شاعر همچون يك پژوهش مستقل تطبيقي مورد بررسي قرار نگرفته است؛ بنابراين نگارندگان در جستار حاضر برآنند كه با رويكردي توصيفيتحليلي به‌بررسي پديدۀ غربت گزيني در شعر دو شاعر بپردازند. دو شاعر از اغتراب اجتماعي، سياسي و روحي ناشي از سيطرۀ استعمار، ظلم، به‌حاشيه راندن نخبگان و انحصار امور در دست فرومايگان، اوضاع عراق و عقب ماندگي از تمدن جهاني، فقدان آزادي، درهم شكسته شدن آرزوها، تباهي اخلاق، ناهمگوني زندگي شاعر با معيارهاي جامعه، تفرقۀ سياسي و بي اعتنايي مردم به‌دعوت شاعر و نيز حس نوستالژي برامده از حسرت بر ارزش ها و گذشتۀ شكوهمند از دست رفته و اغتراب مكاني ناشي از دوري از وطن رنج مي برده اند. غربت گزيني و اندوه «پشيو» بر خلاف «رصافي»، محصور در پرداختن به‌مسائل و معضل هاي منطقه اي نيست، بلكه ديدگاهي فرامنطقه اي و فراملي دارد. غربت رصافي فزونتر در قالب سروده هايي با درونمايۀ حزن آلود محصور مي ماند لكن پشيو پيشتر احساس غربت خود را با طغيان سروده هايي بروز مي دهد كه از خشم و اندوهي ژرف نشأت مي گيرد. وطن از پربسامدترين جلوه هاي غربت گزيني نزد دو شاعر است كه بر ساير جلوه هاي غربت در شعرشان تأثير گذارده است، زيرا غير از زمان دوري از وطن، در زمان حضور در آن نيز، با مشاهدۀ وضع موجود بر اندوه و احساس غربتشان افزوده مي شود.