سازه هاي فاصله اي راوي از روايت در داستان هاي قرآني (با تكيه بر نظريه شلوميث ريمون كنان)

هر چند انتظار ما از روايت اين است كه از نوع متعاقب، يعني روايت رخدادي بعد از وقوع باشد، اما بررسي سازه هاي روايتي برخي داستان ها با تكيه بر نظريه فواصل روايتي شلوميث ريمون كنان، ثابت مي كند كه هميشه، وضع به اين منوال نيست. پژوهش حاضر با رويكردي توصيفي– تحليلي و با تكيه بر نظريه مذكور، داستان هاي قرآني را مورد بررسي قرار داده است. نتايج، نشان از وجود تشابهات و اختلافات معناداري، در شيوه روايتگري داستان هاي قرآني با نظريه ريمون كنان دارد. برخلاف اين نظريه، نكته قابل توجّه در داستان هايي كه به شيوه مقدّم، روايت شده اند اين است كه اغلب اين رخدادها با افعال ماضي بيان شده كه نشان از قطعيت آن ها دارد و در زمينه نشانه هاي مستقيم مبتني بر فاصله روايت مابعد، نكته حائز اهميت اين است كه گرچه زمان زيادي از وقوع برخي داستان ها گذشته، ولي با زباني هنري روايت شده اند. در نشانه هاي غيرمستقيم نيز دو شباهت عمده ميان روايتگري داستان هاي قرآني با نظريه مذكور وجود دارد: يكي اينكه گاهي راوي، كم يا زياد، از رخدادها فاصله مي گيرد امّا به هنگام ضرورت در بطن داستان وارد مي شود؛ مانند داستان حضرت يوسف(ع) و حضرت موسي(ع). نكته ديگر اينكه در روايت برخي رويدادهاي گذشته، از افعال مضارع استفاده شده و قصد راوي از كم نمودن فاصله روايت جاودانه كردن آنها و ايجاد حس در زمان بودن، براي مخاطب است.