بررسي اثر بخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر رضايت زناشويي در مادران كودكان مبتلا به اختلال اتيسم

هدف پژوهش حاضر، تعيين اثر بخشي درمان پذيرش و تعهد بر افزايش ميزان رضايت زناشويي بود. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي و با طرح پيش آزمون – پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال اتيسم عضو انجمن اتيسم در شهر تهران بودند. روش نمونه گيري در دسترس كه شامل ۲۰ مادر بود كه به طور تصادفي در گروه ازمايشي و گواه گمارده شدند. گروه ازمايش، درمان پذيرش و تعهد را در ۸ جلسه يك ساعته دريافت نمودند. براي جمع اوري داده ها از پرسشنامه رضايت زناشويي انريچ (۱۹۹۸)، استفاده گرديد. جهت تجزيه و تحليل داده­ها از آمار توصيفي و آمار استنباطي استفاده گرديد. نتايج تحليل واريانس چند متغيري نشان داد كه درمان پذيرش و تعهد ميزان رضايت زناشويي در مادران كودكان مبتلا به اختلال اتيسم را افزايش مي دهد و ميانگين نمره كل رضايت زناشويي در دو گروه آزمايشي و كنترل تفاوت معناداري دارد و ميانگين نمره كل رضايت زناشويي در گروه آزمايش از ميانگين نمره كل رضايت زناشويي در گروه كنترل به گونه­اي معنادار بالاتر است. بنابراين ميتوان نتيجه گرفت درمان پذيرش و تعهد توانسته است بر افزايش ميزان رضايت زناشويي درمادران كودكان مبتلا به اختلال اتيسم تاثير بگذارد.