تبيين مدل ساختاري پايداري اجتماعي و هويت مكاني در منازل سكونتگاه هاي پيراشهري مورد: مجتمع مسكوني سازماني ارتش در چابهار و كنارك

در منازل مسكوني سازماني موجود در كشور، به دليل عدم توجه به نيازهاي اقوام و گروه‌هاي گوناگون و مساعد نبودن شرايط ايجاد تعامل ميان ساكنين، دچار يك خلاء بزرگ در ايجاد تعلق مكاني و پايداري اجتماعي شده‌اند. در راستاي بهبود اين شرايط مستلزم بهره‌گيري از چارچوب نظري و تدوين شاخص‌ها و مؤلفه‌هاي شهرسازانه براي ارتقاء هويت مكاني و پايداري اجتماعي مي‌باشيم. به اين منظور ابتدا بر اساس مطالعات مباني نظري، به ساختار يك مدل تجربي نائل شده و سپس با بهره‌گيري از نقطه نظرات صاحبان انديشه در رشته‌هاي طراحي شهري و معماري و همچنين 150 خانوار پرسنل نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران كه در منازل سازماني واقع در سواحل درياي عمان حضور دارند، به دنبال اثبات مدل برآمده كه به اين منظور از روش تحليل عاملي، شاخص‌هاي ارزيابي‌شده در ساختار مدل را بررسي كرده و از نرم‌افزارهاي SPSS و AMOS براي تحليل مسير بهره گرفته و مدلي براساس روابط ميان اين عوامل و ضرايب همبستگي آن‌ها تدوين و پايش شد. بر اين اساس شاخص‌ها در 2 گروه اصلي هويت مكاني و پايداري اجتماعي قرار گرفتند كه بر اساس كيفيت و رضايت از زندگي در دست‌يابي به يك طراحي شهري مطلوب همبستگي آن ها مورد تائيد قرار گرفت. افزايش كيفيت فضاهاي شهري و طرّاحي مناسب منظر شهري بتواند زمينۀ حضور ساكنان را در سطح شهر فراهم سازد. درنتيجه سرزندگي و نشاط ناشي از حضور شهروندان در رشد اجتماعي و فرهنگي جامعه و احساس هويت شهروندي و مكاني مؤثر خواهد بود