نگرش اشراقي بر«حُسن» و تجلي آن در نگاره هاي ايراني سده هشتم تا دهم هـ.ق ( با گزينش شش اثر مشهور از مكتب هاي اين دوران)

شهاب الدين سهروردي(شيخ اشراق) رساله اي به نام «في حقيقة العشق» دارد كه در فصول مختلف آن به مقوله «حُسن» مي پردازد. با توجه به تأثير ديدگاه اشراقي سهروردي بر ادبيات عرفاني و هنر ايراني دوران بعد، به نظر مي رسد هنرمندان نگارگر قرن هشتم تا دهم نيز در بيان زيبايي آثار خود، نگرشي اشراقي را به كار گرفته اند. سؤال اين است كه چگونه نگارگر ايراني براي آفرينش فضاهاي تصوير، با محوريت «حُسن»، از انديشه اشراقي سهروردي مايه گرفته است و وجه تمايز كمال و جمال آثار نگارگري در چيست؟ پژوهش نگاهي تاريخي و هدفي بنيادين داشته و به روش توصيفي ـ تحليلي عمل كرده است. نتايج حاكي از آن است كه نگارگران در بيان زيبايي به هر دو وجه كمالي و جمالي حُسن توجه داشته اند. تا آنجايي كه به ساختار بيروني آثار مربوط مي شد از وجه كمالي و در بيان جمال آثار كه به ساختار دروني اثر مربوط مي شدند از طريق شهود و تخيل در جهان مثالي عمل مي نمودند.