بررسي مقايسه‏اي زبان نمادين در آثار عرفاني رسالةالطير ابن‏سينا و منطق‏الطير عطار

از روزگاران گذشته نماد و نمادپردازي شيوه اي در بيان داستان ها و اسطوره ها بوده است. زبان به عنوان بستري براي اين نمادپردازي به شمار مي رفته است. حركت اجتماعي فرهنگي عرفان و تصوف نوعي زبان خاص را مي طلبيد تا فهم معاني عميق آن براي كساني كه با اين مفاهيم بيگانه اند، به آساني ميسّر نگردد. ابن سينا در رسالةالطير خود و عطار در منطق الطير از نمادهايي براي بيان مفاهيم ثانويه كه خاص حوزۀ عرفان است بهره برده اند. مقالۀ حاضر به شيوه توصيفي تحليلي به بررسي مقايسه‏اي انواع نمادها در دو متن ياد شده مي پردازد. نتيجه پژوهش حاضر بيانگر اين است كه ابن سينا و عطار هر دو از نماد براي بيان مفاهيم عرفاني بهره برده اند؛ به گونه اي كه مي توان اين دو اثر را داستان هايي نمادين (سمبوليك) با رنگ عرفاني دانست. بيشتر نمادهاي اين دو اثر به ويژه منطق الطير از جمله نمادهاي وضعي (قراردادي) است. به اين معنا كه حاصل ابتكار و خلاقيت ابن سينا و عطار مي باشد. جداي از اين، مي توان نمادهاي سنتي (عمومي) را نيز در اين دو اثر يافت.