ژئوپليتيك بنادر: موازنه‌گرايي در راهبرد ژئوپليتيكي هند(با تأكيد بر نقش و جايگاه بندر چابهار)

در اين مقاله به ارزيابي نقش ايران در محاسبات سياست خارجي هند در مقابل محور چين –پاكستان پرداخته‌ شده است. تحولات ژئوپليتيكي و ژئواستراتژيك پس از جنگ سرد فرصت‌هاي جديدي را در فضاي اوراسيا به وجود آورده است. با توجه به شرايط جغرافيايي و ظهور دوباره رقابت‌هاي ژئوپليتيكي، ارتباط منطقه‌اي از طريق بنادر از اهميت ويژه‌اي برخوردار گرديده است؛ بنابراين، ژئوپليتيك بنادر به بحث روز در ارتباطات منطقه‌اي تبديل ‌شده است. هند داراي منافع ژئوپليتيكي، ژئواستراتژيكي و ژئواقتصادي بسياري در منطقه اوراسيا است. با اين‌حال، اين پتانسيل به دليل عدم اتصال جغرافيايي هنوز شكوفا نشده است. در چشم‌انداز محور نوظهور چينپاكستان، حركت و اقدامات متقابل آن‌ها محدود شدن منافع چندجانبه هند ازجمله اتصال به منطقه اوراسيا ديده مي‌شود. در اين پيچيدگي‌ها،  بندر چابهار ايران به دليل موقعيت استراتژيك خود تبديل به يك ابزار مهم براي هند شده است. با اين‌حال، ايران در همان پروژه نيز فرصت‌هاي سرمايه‌گذاري را به چين و پاكستان ارائه داده است. دشمني‌هاي موجود و رقابت بين هند با چين و پاكستان، تبديل پروژه پيشنهادي بندر چابهار به واقعيت را براي دهلي‌نو دشوار كرده است. هدف پژوهش پيش‌رو بررسي وزن ژئوپليتيكي چابهار و جايگاه آن در موازنه هاي ژئوپليتيكي هند است. بنابراين، سؤال اصلي پژوهش اين است كه موازنه ژئوپليتيكي هند از طريق بندر چابهار با چه اهدافي است؟ نتايج نشان مي‌دهد كه اقدام هند براي توسعه بندر چابهار براي اتصال به اوراسيا در واقع يك پاسخ اين كشور براي برطرف ‌نمودن نگراني‌هايي است كه از جانب چين و پاكستان احساس مي‌كند. نوشتار حاضر با استفاده از روش توصيفي-تبييني و بهره‌گيري از منابع كتابخانه‌اي نگارش يافته است.