بحران در روابط فراآتلانتيكي و ظهور اورآسياگرايي در سياست خارجي تركيه

اين مقاله به دنبال فهم نظام مند سازوكارهاي چرخش ژئوپليتيكي سياست خارجي تركيه به اورآسياست. برخلاف ديدگاه‌هاي غالب كه اورآسياگرايي يا چرخش به شرق را نمودي از تغيير ساختاري در سياست خارجي تركيه و خروج آن از اتحاد فراآتلانتيكي تئوريزه مي‌كنند، اين مقاله ظهور اورآسياگرايي را نه به عنوان يك تحول پارادايمي در نگرش ژئوپليتيكي آنكارا بلكه واكنشي عمل گرايانه به شرايط در حال تغيير ساختاري، منطقه اي و سياست داخلي تركيه طرح مي كند. بر اين اساس، مقاله با مفهوم بندي ژئوپليتيكي اورآسياگرايي در سياست خارجي تركيه، اين ايده اصلي را مطرح مي كند كه بازتوزيع قدرت و ثروت بين المللي با ظهور قدرت ها و نهادهاي شرقي در ساختار حكمراني جهاني، بحران در روابط فراآتلانتيكي، الزامات راهبردي ژئوپليتيك در حال تغيير منطقه اي به ويژه محيط پيراموني تركيه، و پويايي هاي سياست داخلي به ويژه بعد از كودتاي نافرجام 2016، آنكارا را به سمت چندجانبه گرايي و تنوع بخشي به ايده هاي ژئوپليتيكي سوق داده است. در چنين بستري، اورآسياگرايي در سياست خارجي تركيه به معناي طرح جايگزيني در مقابل غرب‌گرايي سنتي اين كشور نيست..