توسعه مدل تصميم‌ ‌سازي سه هدفه اقتصادي، زيست‌محيطي و توسعه پايدار به منظور بازيابي گازهاي مشعل

ايران به‌عنوان يكي از بزرگ‌ترين سوزانندگان گازهاي همراه محسوب مي‌شود. با توجه به اهميت كاهش انتشار آلاينده هاي ناشي از سوزاندن گاز همراه در مشعل ها، در اين پژوهش مدل بهينه انتخاب فناوري‌هاي بازيافت گازهاي ارسالي به مشعل به كمك روش‌هاي تصميم‌سازي پيشرفته توسعه داده شده است. اين مدل داراي سه تابع هدف شامل،: زمان بازگشت سرمايه، كاهش انتشار دي‌اكسيدكربن و تابع هدف كيفي تركيبي از معيارهاي توسعه پايدار مي باشد. فناوري‌هاي بازيافت گازهاي مشعل شامل واحد NGL، تزريق گاز به خط لوله، واحدهاي LNG، پالايشگاه GTL، توليد هيدرات‌هاي گازي، توليد گاز طبيعي فشرده، تزريق گاز به مخازن به‌منظور افزايش برداشت، توليد برق با استفاده از توربين گاز، توربين بخار و چرخه تركيبي و توليد آب شيرين با روش MED درنظرگرفته شده است. مورد مطالعاتي شامل 5 حلقه چاه نفت با مشخصات متفاوت در يك منطقه نفتي در جنوب ايران در نظر گرفته شده است. بررسي نتايج نشان مي‌دهد كه در حالت بهينه، ميزان زمان بازگشت سرمايه به‌عنوان تابع هدف اقتصادي، 1.1 سال محاسبه شده است و ميزان كاهش توليد دي‌اكسيد كربن 810740 تن بر سال است. طبقه‌بندي JEL: C610 كليدواژه ها: بازيابي گازهاي مشعل، مدل تصميم سازي بهينه، توابع هدف سه گانه