بازنمايي انگاره مرگ‌انديشي در نسبت با اميد و نااميدي در ملكوت

مرگ به‌عنوان مقوله‌اي رازناك موجد بسياري از تأملات فلسفي، انگاره‌هاي ذهني و تخيلات ادبي هنري است. مرگ‌طلبي و مرگ‌هراسي از نمودهاي مرگ‌انديشي و درنتيجه مرگ‌آگاهي‌‌اند. مرگ‌طلبي ممكن است براي گريز از رنج و دشواري‌هاي موجود باشد و مرگ‌هراسي نيز مي‌تواند انسان را به پوچي بكشاند يا زمينه‌اي باشد براي رشد و جستن معناي زندگي؛ زيرا برخي رستگاري را در مرگ مي‌بينند و مرگ ممكن است به استحاله و دگرگوني دروني انسان منجر شود. درواقع اين نوع مرگ‌انديشي در پيوند با معناي زندگي قرار مي‌گيرد و مرز بين مرگ و زندگي از ميان مي‌رود؛ يعني مرگ فارغ از وجه ويرانگرانه‌اش مفهوم زندگي را دربردارد. اميد و نااميدي نيز از حالات مهم بشري هستند كه همواره انسان را در سيطره دارند و مي‌توان به پيوند اين دوگانه با مرگ توجه كرد. اين پژوهش بر آن است با روش توصيفي تحليلي انگارۀ مرگ‌انديشي در رمان ملكوت بهرام صادقي را در پيوند با دوگانۀ اميد و نااميدي بررسي و تحليل كند و نشان دهد كه مرگ‌انديشي و به‌طور‌كلي پديدار مرگ در ملكوت علاوه بر ارتباطش با نااميدي، اميد را نيز بازنمايي مي‌كند. بنابراين، در رمان مزبور بايد به اين بُعد مرگ‌انديشي توجه كرد.