پيش‌بيني رغبت به ازدواج براساس مشكلات بين فردي با ميانجيگري نگرش به عشق در دانشجويان

مقدمه: توجه به عوامل مؤثر بر ازدواج به عنوان مهم ترين انتخاب زندگي فرد، همواره مورد توجه متخصصان حوزه خانواده است. هدف: هدف از اين پژوهش پيش‌ بيني رغبت به ازدواج براساس مشكلات بين فردي با ميانجيگري نگرش به عشق در دانشجويان بود. روش: پژوهش از لحاظ هدف بنيادي و از نظر روش مدل معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل كليه ‌ي دانشجويان دختر دانشگاه‌هاي شهر سنندج در سال تحصيلي ۹۸-۱۳۹۷ بود. تعداد ۳۶۰ نفر به روش نمونه‌ گيري غير تصادفي سهميه ‌اي به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش پرسشنامه رغبت به ازدواج (MDQ)، پرسشنامه مشكلات بين فردي (IIP-۳۲) و مقياس نگرش به عشق (LAS) بود. داده‌ها با شاخص ‌هاي ميانگين، انحراف معيار، آزمون‌ همبستگي پيرسون و روش مدل‌سازي معادلات ساختاري در نرم‌افزارهاي SPSS نسخه ۲۵ و AMOS نسخه ۲۴ تحليل شدند. يافته ‌ها: يافته‌ها نشان داد كه مسير مستقيم مشكلات بين فردي (۰/۱۶-)، عشق رمانتيك (۰/۳۰) و فداكارانه (۰/۱۹) به رغبت نسبت به ازدواج معني‌دار بود. همچنين مسيرهاي مستقيم مشكلات بين فردي (۰/۴۰ و ۰/۳۰) به عشق رمانتيك و دوستانه و مسيرهاي غيرمستقيم مشكلات بين فردي به رغبت به ازدواج با ميانجيگري عشق رمانتيك (۰/۱۰-) و دوستانه (۰/۰۲-) معني ‌دار بودند (۰/۰۵ p). ديگر يافته‌ها نشان داد مسير مستقيم عشق دوستانه (۰/۰۱) به رغبت به ازدواج و مسير مستقيم مشكلات بين فردي (۰/۰۴-) به عشق فداكارانه و همچنين مسير غيرمستقيم مشكلات بين فردي به رغبت به ازدواج با ميانجيگري عشق فداكارانه (۰/۰۰۲-) معني ‌دار نبودند (۰/۰۵ p). نتيجه ‌گيري: در كل با توجه به نتايج چنين استنتاج مي‌شود كه عشق رمانتيك و دوستانه قادر به تعديل آسيب ‌هاي ناشي از مشكلات بين فردي و ترغيب كننده فرد به ازدواج است.