عنوان مقاله :
تأثير تحريك الكتريكي مستقيم مغز بر اضطراب و شدت لكنت نوجوانان 15 تا 18 سال
عنوان به زبان ديگر :
The Effectiveness of Transcranial Direct Current Stimulation on the Anxiety and Severity of Stuttering in Adolescents Aged 15 to 18
پديد آورندگان :
طاهري‌فرد, مهسا دانشگاه علم و هنر يزد - گروه روان‌شناسي , سعيدمنش, محسن دانشگاه علم و هنر يزد - گروه روان‌شناسي , عزيزي، مهديه دانشگاه علم و هنر يزد - گروه روان‌شناسي
كليدواژه :
تحريك الكتريكي مستقيم مغز , لكنت , اضطراب , ناحيه گيجگاهي
چكيده فارسي :
مقدمه: از آن‌جا كه اضطراب از جمله عوامل مؤثر در ابتلاي افراد به لكنت به شمار مي‌رود، پژوهش حاضر به بررسي تأثير تحريك الكتريكي مستقيم مغز (Transcranial direct current stimulationيا tDCS) بر اضطراب و شدت لكنت نوجوانان داراي لكنت پرداخت.
مواد و روش‌ها: اين مطالعه به روش نيمه آزمايشي و با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه شاهد انجام شد. بدين منظور، پس از اعمال معيارهاي ورود و خروج، 30 نوجوان داراي لكنت به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و شاهد قرار گرفتند. 15 آزمودني، tDCS (با جريان 2 ميلي‌آمپر به مدت 20 دقيقه) را بر دو طرف ناحيه گيجگاهي قدامي طي 10 جلسه دريافت نمودند. 15 آزمودني ديگر (گروه شم) در جلسات با روند مشابه شركت كردند، با اين تفاوت كه پس از احساس سوزش اوليه از سوي آن‌ها، دستگاه خاموش شد. اضطراب و شدت لكنت قبل و پس از درمان مورد ارزيابي قرار گرفت.
يافته‌ها: تفاوت معني‌داري بين دو گروه آزمايش و شاهد در اضطراب آزمودني‌ها وجود داشت (05/0 > P، 725/64 = F). همچنين، در زمينه شدت لكنت، تفاوت معني‌داري ميان دو گروه آزمايش و شاهد مشاهده گرديد (05/0 > P، 897/15 = F).
نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج به دست آمده، افراد داراي لكنت تحت tDCS در مقايسه با گروه شاهد، كاهش چشمگيري را در ميزان اضطراب و شدت لكنت نشان دادند. بنابراين، به نظر مي‌رسد كه tDCS بر دو طرف ناحيه گيجگاهي قدامي، مي‌تواند در درمان اضطراب و شدت لكنت مؤثر واقع شود. با اين وجود، براي اثبات نتايج، نياز به انجام تحقيقات مشابه ديگر در اين زمينه احساس مي‌گردد.
واژگان كليدي
چكيده لاتين :
Introduction: Since the anxiety is one of the effective factors in stuttering, the present study examined the effect of
transcranial direct current stimulation (tDCS) on anxiety and the severity of stuttering in stammering adolescents.
Materials and Methods: The present study adopted pre-test and post-test quasi-experimental design with one control
group. For this purpose, after applying inclusion and exclusion criteria, 30 stuttering adolescents were selected by
convenience sampling method, and were randomly divided into experimental and control groups. During 10 sessions,
one of the experimental groups (EG1) including 15 participants were experimented by 2 mA current of tDCS on two
sides of the anterior temporal region for 20 minutes. The other one (EG2) including 15 participants as a sham group
experienced tDCS with a similar process for 10 sessions. The difference was that the device was turned off after they
felt an initial burning sensation. Anxiety and severity of stuttering were evaluated before and after treatment.
Results: There was a significant difference between the experimental and sham groups in the anxiety of the subjects
(P < 0.05, F = 64.725). In addition, there was a significant difference in the severity of stuttering between the
experimental and sham groups among participants (P < 0.05, F = 15.897).
Conclusion: According to the results, compared to the sham group, anxiety and the severity of stuttering in
stammering adolescents who were affected by tDCS, were reduced significantly. Therefore, it seems that tDCS on
both sides of the anterior temporal region can be effective in treating anxiety and severity of stuttering. Though, other
similar studies in this field are needed to prove the obtained results.
Keywords: Transcranial direct current stimulation; Stuttering; Anxiety; Temporal area
عنوان نشريه :
پژوهش در علوم توانبخشي
