تاثير حاد دو نوع فعاليت مقاومتي بيشينه و هايپرتروفيك بر ايمونوگلوبولين‌هاي سرم (IgM, IgA, IgG) در دختران جوان سالم

هدف: مولفه هاي مختلف فعاليت مقاومتي از جمله حجم و شدت فعاليت، تاثيرات متفاوتي بر سيستم ايمني دارند؛ از اين رو در تحقيق حاضر تاثير دو نوع فعاليت مقاومتي بيشينه و هايپرتروفيك بر ميزان ايمونوگلوبولين هاي سرم (IgM, IgA, IgG) مورد بررسي قرار گرفت. روش شناسي: 30 دانشجوي دختر در دامنه سني 2520 سال، داراي شاخص توده بدني بين 19 تا 25 و فاقد بيماري هاي خاص نظير ديابت، پر فشار خوني و ...؛ به صورت  داوطلبانه در مطالعه شركت كردند. اين افراد به طور تصادفي در سه گروه شامل گروه فعاليت مقاومتي بيشينه (10=n)، گروه فعاليت هايپرتروفيك (10=n) و گروه كنترل (10=n) قرار گرفتند. آزمودني هاي گروه فعاليت مقاومتي بيشينه با 100 درصد يك تكرار بيشينه (1RM)، 15 ست با يك تكرار و گروه فعاليت مقاومتي هايپرتروفيك با 80 درصد 1RM، 5 ست با 10 تكرار يك جلسه فعاليت مقاومتي را اجرا كردند. براي اندازه گيري ايمونوگلوبولين هاي سرم، نمونه خوني آزمودني ها قبل و بلافاصله پس از جلسه تمريني جمع آوري شد. براي استخراج نتايج از آزمون هاي آماري تحليل كوواريانس تك متغيري و آزمون آناليز واريانس استفاده شد و سطح معني داري 0.05 P منظور گرديد. يافته‌ها: ميزان IgM و  IgG و  IgAسرم در گروه هاي فعاليت مقاومتي بيشينه (به ترتيب با 0.08=p IgM ، 0.73=p IgGو 0.75=p IgA  ) و گروه فعاليت مقاومتي هايپرتروفيك ( به ترتيب با 0.52=p IgM و 0.93=p IgG و 0.13=p IgA) در مقايسه با گروه كنترل تغيير معناداري نداشت. به علاوه، بين ميزان اختلاف ميانگين ايمونوگلوبولين IgA و IgG  سرم قبل و بعد از فعاليت در گروه هاي شركت كننده تفاوت معني داري وجود نداشت (0.09=p IgA  و 0.98=p IgG)؛ اما بين ميزان اختلاف ميانگين ايمونوگلوبولين IgM سرم قبل و بعد از فعاليت در گروه هاي تحقيق كاهش معني داري ديده شد (0.04=P)؛ به گونه اي كه اين كاهش در گروه فعاليت مقاومتي حاد بيشينه نسبت به گروه فعاليت مقاومتي حاد هايپرتروفيك، بيشتر بود. نتيجه‌گيري: فعاليت حاد مقاومتي، صرف نظر از بيشينه بودن يا هايپرتروفيك بودن آن، تغيير قابل ملاحظه اي در  ايمونوگلوبولين هاي IgG و  IgAسرم ايجاد نمي كند؛ ولي نوع بيشينه آن اثر كاهشي بر IgM دارد.