پاسخ فاكتورهاي انعقادي و فيبرينوليز به يك جلسه تمرين مقاومتي در مردان ورزشكار و غيرورزشكار

هدف: هدف اين پژوهش، بررسي اثر تمرين مقاومتي يك جلسه اي بر سطح انعقاد و عملكرد سيستم فيبرينوليتيك مردان ورزشكار و غيرورزشكار بود. روش شناسي: تحقيق حاضر از نوع نيمه تجربي بود. 18 مرد ورزشكار و غيرورزشكار (9 ورزشكار و 9 غير ورزشكار) با ميانگين سني 20 تا 30 سال به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. بعد از صرف صبحانه استاندارد، اولين مرحله خونگيري (5 ميلي ليتر) در حالت نشسته انجام شد. سپس آزمودني ها  تمرين مقاومتي دايره اي را در 10 ايستگاه با 60٪ تكرار بيشينه (هر ايستگاه شامل 12 تكرار ، 30 ثانيه فعاليت و 30 ثانيه استراحت) و 3 دقيقه استراحت بين هر دور را انجام دادند. يك ساعت پس از پايان پروتكل تمرين ، خونگيري مرحله دوم دقيقاً همانند مرحله اول انجام شد. زمان نسبي ترومبوپلاستين  و زمان پروترومبين پلاسما با روش انعقاد اندازه گيري شد. براي اندازه گيري Ddimer از دستگاه miniVidas استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون T مستقل ، T زوجي و كوواريانس انجام شد.يافته ها: بر طبق نتايج تمرين مقاومتي يك جلسه اي بر زمان پروترومبين ، زمان نسبي ترومبوپلاستين و سطح Ddimer پلاسما مردان ورزشكار و غير ورزشكار تأثيري ندارد (P 0.05). پروترومبين و زمان نسبي ترومبوپلاستين و سطح Ddimer پلاسما گروه غير ورزشكار تغيير قابل توجهي نداشت (P 0.05). با اين حال ، تجزيه و تحليل درون گروهي نشان داد پس از يك جلسه تمرين مقاومتي در گروه ورزشكار، زمان پروترومبين و زمان ترومبوپلاستين پلاسما كاهش قابل توجهي دارد (P 0.05).  نتيجه گيري: با توجه به عدم تأثير تمرين مقاومتي يك جلسه اي بر زمان پروترومبين ، زمان نسبي ترومبوپلاستين و سطح Ddimer در مردان ورزشكار و غير ورزشكار، احتمالاً بتوان گفت كه تمرينات مقاومتي دايره اي در مردان ورزشكاران و غير ورزشكاران بي خطر بوده و هيچ تاثيري بر ماركرهاي انعقادي و فيبرينوليز ندارد.