بازي روميزي «ديوان»؛ رسانه‌اي براي انتقال فرهنگ افسانه‌هاي ايراني و بازآفريني شخصيت‌هاي آنها

بازي، محمل يادگيري و انتقال فرهنگ است و بر همين اساس، مي‌توان آن را نوعي رسانۀ‌ تعاملي برشمرد. بازي «ديوان» كه در اين پژوهش، موردمطالعه قرار گرفته، يكي از معدود بازي‌هاي روميزي ايراني است كه توانسته با دنبال‌كردن روند يكي از مشهورترين بازي‌هاي دنيا يعني «مافيا»، شخصيت‌هاي افسانه‌هاي ايراني را با درون‌مايه‌اي جذاب، بازآفريني كند. هدف پژوهش بررسي مزايا و معايب كاربرد شخصيت‌هاي افسانه‌هاي ايراني و چگونگي بازآفريني آنها در اين بازي است. روش اين پژوهش، توصيفي تحليلي است و طي آن، داده‌هاي كتابخانه‌اي، گردآوري شده و ضمن مشاهده و مطالعۀ شخصيت‌ها در ادبيات عامه و افسانه‌هاي ايراني، تحليل صورت پذيرفته است. يافته‌ها نشان مي‌دهند افسانه‌هاي ايراني، با وجود منقول‌بودن، قابليت كاربردي‌سازي دارند. به‌علاوه، طراحان اين بازي روميزي، به پيشينۀ شخصيت‌هاي متنوع پيش‌اثر يعني افسانه‌هاي ايراني كه در فرايند بازآفريني در بازي روميزي به كار گرفته شده‌اند تسلط علمي داشته و خود را تنها به يك پيش‌اثر كه به بازۀ زماني خاصي تعلق دارد، محدود نكرده‌اند. 15 شخصيت‌ متفاوت، از ميان داستان‌هاي افسانه‌اي و عاميانه بيرون آمده و ضمن حفظ ماهيت اصلي خود، با پذيرفتن نقش‌هايي تازه براساس گيم‌پلي بازي ديوان، حياتي‌ تازه در افكار و اذهان بازي‌كنندگان يافته‌اند‌ و يك استمرار معنايي را در قالب‌هاي مختلف فرهنگي رقم زده‌‌اند، به‌طوري‌كه بازي روميزي ديوان، به‌مثابه رسانه‌اي براي انتقال فرهنگ افسانه‌هاي ايراني، قابل‌بازتعريف شده است.