مطالعه تطبيقي عناصر ساختار سبز در بافت سنتي و جديد (مورد مطالعه: شهرضا)

رويكرد ساختار سبز شهري، در دهه‌‌هاي اخير و به‌‌دنبال افزايش مشكلات محيط‌‌زيستي و بي‌‌هويتي بافت‌‌هاي جديد به وجود آمد تا ضمن برقراري مجدد انسجام شهري به حل معضلات محيط‌‌زيستي كمك نمايد، از اين رو هدف از پژوهش حاضر، تعيين عناصر ساختار سبز شهري در الگوي بافت سنتي و جديد شهرضا (در استان اصفهان) و مقايسه آن‌‌ها جهت ايجاد ساختاري منسجم در كل شهر است. اين پژوهش بر اساس هدف، كاربردي، بر اساس ماهيت، توصيفي تحليلي و از نوع مطالعات موردي و ميداني است. در اين پژوهش ادبيات تحقيق در راستاي استخراج عناصر و شاخصه‌‌هاي ساختار سبز بررسي شده و رمزها براساس داده ي حاصل از مطالعه اسناد بوسيله روش تحليل محتواي كيفي قياسي براساس تم و كليدواژه‌هاي مدل ساختار سبز سنخ شناسي و الگويابي شده و از طريق روش كدگذاري باز، محوري و موضوعي تقليل يافته و دسته‌بندي گرديده است. در نهايت اين الگو در مقياس كلان و خرد در دو ساختار سنتي و جديد شهر و در دو محله سنتي و جديد به صورت مطالعه تطبيقي و مقايسه‌‌اي در شهرضا بر اساس نقشه هاي GIS مورد بررسي قرار گرفته ‌است. يافته حاصل از پژوهش اين است كه شهرضا از عناصر ساختار سبز در مقياس خرد و كلان در هر دو نوع بافت سنتي و جديد برخوردار است. در بافت سنتي كانون‌‌هاي سبز در قالب فضاهاي سبز داخل واحدهاي مسكوني، كريدورهاي سبز بر پايه مسير مادي‌‌ها (كانال‌ها و نهرهاي آبي باقي مانده از دوران صفوي) و پهنه‌‌هاي سبز در قالب باغات خصوصي عينيت يافته‌‌اند، درحالي كه در بافت جديد، كانون‌‌هاي سبز را فضاهاي سبز محلي، كريدورهاي سبز را بلوارهاي شهري و پهنه‌‌هاي سبز را پارك‌‌هاي عمومي شهر تشكيل داده‌‌اند. نتيجه اين پژوهش توجه توامان به ساختار سبز شهري در تلفيق درست با فرم و ساختار شهري است كه امكان پيوند بافت قديم و جديد را فراهم مي‌‌آورد و ساختار منسجم و كارا به شهر مي‌‌دهد.