نقش مصالح نوين ساختماني بر پويايي نما در چهار دهه اخير معماري ايران 1359-1399

اهداف: فناوري هاي نوين، همواره يك چالش در معماري معاصر بوده اند. از اصلي ترين چالش‌هاي معماري ايران در چهار دهه اخير، آشفتگي بصري و خلا پويايي در نماهاي ساختمان‌ها مي باشد. هدف اصلي پژوهش پيش رو تبيين جايگاه مصالح نوين در نماهاي شهري معماري ايران و اولويت‌بندي راهكارهايي به جهت به كارگيري مصالح نوين به منظور ارتقا پويايي در نما در ساختمان‌هاي معاصر مي باشد. روش‌ ها: پژوهش پيش رو از نوع تحقيقات تركيبي و از منظر روش‌شناسي توصيفي تحليلي و پيمايشي مي باشد. بدين منظور در اين پژوهش سير روند بكارگيري مصالح در معماري و تحولات فرمي در معماري معاصر ايران مورد بررسي قرار گرفته است و سپس با استفاده از آناليز سوات عوامل داخلي و خارجي تاثير گذار بر به كارگيري مصالح نوين تحليل گرديده‌اند و در نهايت داده‌هاي حاصل در غالب سوالات پرسشنامه در اختيار جامعه آماري مورد نظر قرار گرفته است. يافته‌ ها: به كارگيري مصالح نوين در كنار بهره گيري از ارزش‌هاي فرهنگي و هويت غني معماري ايران مي تواند در پويايي نماهاي شهري تاثير بسزايي بگذارد ‌‌يافته‌ها حاكي از آن است كه توجه اكثريت متخصصين به جنبه‌هاي زيبايي شناختي و ايستايي مصالح در پويايي نماها مي باشد و به مؤلفه كارايي كمتر توجه شده است. نتيجه‌ گيري: اين مهم بيانگر آن است كه مي توان با بهره گيري از شاخصه‌هاي موجود در مؤلفه كارايي و همچنين ارتقا كيفي جنبه‌هاي زيبايي شناختي و ايستايي مصالح به عنوان‌‌يك فرصت، باعث ارتقا پويايي نماهاي ساختمان‌ها گرديد كه در بخش نتيجه گيري به تفصيل بيان شده است.