اهميت نسبي تغييرات ساختار سني در تغييرات ميزان بيكاري

اين مقاله به دنبال ارائه اهميت تغييرات ساختار سني در تغييرات بيكاري است. بنابراين سعي داشته است با ترسيم تصويري از تغييرات بيكاري در ايران، تاثيرپذيري اين تغييرات را از تحولات ساختار سني مورد مطالعه قرار ‏دهد. داده‌هاي مورد استفاده در اين مقاله، سرشماري عمومي نفوس و مسكن طي سال‌هاي 95 1345 مي‌باشد و تلاش شده است با استفاده از رويكرد مقطعي، روندهاي بيكاري در ايران به تفكيك جنس براي نقاط شهري و روستايي كشور مورد تحليل قرار گيرد. مطالعه شاخص‌هاي بيكاري، حاكي از افزايش بيكاري زنان و مردان در سال‌هاي 1385 و 1395 بود. استاندارد‌سازي نسبت افراد بيكار نشان مي‌دهد كه تشابه توزيع سني و توزيع تحصيلي در سال‌هايي كه با افزايش بيكاري روبرو بوده‌اند به جز در مردان كل كشور، در ساير گروه‌ها (زنان كل كشور و زنان و مردان مناطق شهري و روستايي)، نمي‌تواند تفاوت‌هاي ميزان بيكاري آن‌ها را از بين ببرد. بنابراين، تغييرات اخير در بيكاري را بايد در عواملي غير از تغييرات ساختار سني و تركيب تحصيلي مانند ويژگي‌هاي فردي (وضع تاهل و مهارت‌هاي حرفه‌اي)، مشكلات مديريتي، نبود تناسـب بين مهارت افراد و نيازهاي بازار كار جستجو كرد.