سنجش ظرفيت توسعه و رتبه بندي اراضي مستعد توسعه ميان افزا (نمونه موردي: ناحيه1 در منطقه1 شهر يزد)

افزونگي شاخص تغييرات مساحت شهر يزد بر جمعيت آن در 50 سال گذشته و فاصله چشمگير تراكم خالص و ناخالص شهري، حاكي از برنامهريزي نامناسب در توسعه مسكن و كاربري‌هاي شهري و زمينه رهاشدگي و بازماندن برخي اراضي شهر از جريان توسعه منطقي است. اين مساله در ناحيه 11هم بوضوح وجود دارد. اين ناحيه با حجم بالاي اراضي افتاده روبروست، فاصله تراكم ناخالص و خالص در اين ناحيه بسيار بالا و تراكم جمعيتي آن طي 20 سال گذشته كمتر از تراكم شهر يزد بوده است. ماهيت پژوهش كـاربردي، روش آن توصيفي، و شـيوه گـردآوري داده‌ها اسنادي و كتابخانه‌اي است. معيارها و زيرمعيارها بر مبناي تواتر و تناسب با موضع مكاني پژوهش انتخاب شده؛ دسته‌بندي معيارهاو زيرمعيارها بر مبناي يك منطق عملياتي، تحت مدلAHP وزن‌دهي شدند. امتيازات نهايي و امتيازات بر مبناي تكنيك تاپسيس (به تفكيك قطعه) مبناي محاسبه و توليد نقشه ظرفيت قطعات مستعد توسعه ميان‌افزا و تعيين ميزان سطوح داراي قابليت در هر محله بوده است. برآيند امتيازات قطعات منجر به توليد نقشه رتبه‌بندي محلات ناحيه11 از حيث ظرفيت اراضي مستعد توسعه ميان‌افزا در ابعاد 4 گانه‌ي كالبدي فضايي، مديريتينهادي، اقتصادي و جمعيتي اجتماعي گرديد كه بيانگر پتانسيل بالاي محلات محمودآباد و نصرآباد در قياس با محلات سجاديه، يزدباف، سيدصحرا، جمهوري و كثنويه است.خروجي پژوهش بعلت توجه ضمني به مقررات و پيشنهادات طرح‌هاي فرادست و امكان‌سنجي تغييرات در خلال فرآيند پژوهش، مي‌تواند راهنماي مديران شهري در اولويت‌بخشي به اقدامات عملي و يا وضع مشوق‌هاي ساخت‌وساز براي طيف متنوع سازندگان خرد تا انبوه‌سازان كلان در سطح ناحيه/منطقه باشد.