تاملي بر شيوه هاي نوين درماني براي مرتكبين جرايم خشونت آميز

نگرش‌هاي بدبينانه‌اي كه در دهه‌هاي 1970 و 1980 ميلادي در خصوص كاركرد اصلاحي واكنش‌هاي كيفري متولد شدند، موجي از نااميدي و سرخوردگي را ميان انديشمندان و دست‌اندركاران‌ نظام عدالت كيفري به وجود آوردند. پس از تجربه پرهزينه نظام اصلاح و درمان و سپس، شكست در تحقق اهداف ادعايي، اندك‌اندك اين اعتقاد در حال شكل گيري بود كه مجازات نمي تواند زمينه را براي اصلاح بزهكار فراهم آورد. اين نااميدي بيش از هر چيز مرهون طرح اين پرسش بود كه آيا اساساً تحقق هدف بلندپروازانه‌اي نظير اصلاح كه مستلزم دگرگوني در نظام هنجاري ذهني مجرم است، از طريق تحميل واكنش‌هاي سركوبگرانه امكان‌پذير است؟ به تعبير ديگر چگونه مي توان از طريق تحميل واكنش هاي كيفري خشن نظام ارزشگذاري ذهني مجرمين را دگرگون ساخت؟ به رغم اين بدبيني‌هاي گسترده تجربه برخي كشورهاي غربي در همين زمان نشان داد كه تغيير در نظام ارزشگذاري ذهني بزهكاران يك آرمان غير قابل دسترس نيست. بلكه مي‌توان از طريق به كارگيري سياست‌هايي كه توانايي شناختي بزهكار و نيز سبك زندگي او را نشانه رفته به اين هدف بلندپروازانه دست يافت. هدف پژوهش حاضر بررسي و ارزيابي شماري از اين سياست ها است.