بررسي تجربي الگوي روابط قومي در ايران ( تحليل كمي داده هاي يك پيمايش ملي)

با توجه به چندفرهنگي بودن ايران، شناسايي الگوي مطلوب روابط قومي مسئلهاي ضروري است. اين تحقيق مبتني بر يك پيمايش ملي (در سال 1397 (با حجم نمونه‌ 1950 نفر در ميان فارسها (تهران)، تركها (تبريز)، كردها (سنندج)، عربها (اهواز) و بلوچها (زاهدان) است كه در آن گرايش ملي، گرايش قومي، گرايش به نظام سياسي، گرايش قوميِ فرامرزي، گرايش به فرهنگ و جامعه‌ غربي و درنهايت، گرايش به اجتماعات قومي ديگر مورد سنجش قرار گرفته است. همچنين با استفاده از مدل الگوي مطلوب روابط قومي در ايران شناسايي شد. يافته ها نشان م يدهد فارسها 3 بِري، بيشترين گرايش ملي، بيشترين گرايش به اجتماعات قومي ديگر و كمترين گرايش به نظام سياسي را دارند. علاوه براين، تركها داراي كمترين گرايش به اجتماعات قومي ديگر و بيشترين گرايش قوميِ فرامرزي هستند. درمجموع، الگوي روابط قومي كه اكثر پاسخگويان (تقريباً 75 درصدشان) ترجيح ميدهند، الگوي چند فرهنگ گرايي يا انسجام بخشي است