بررسي ارتباط سبك رهبري مديران گروه‌هاي پرستاري و ميزان تعلق كاري در اعضاي هيأت علمي دانشگاه‌هاي علوم پزشكي ايران

مقدمه: موفقيت يك سازمان را نيروي انساني آن رقم مي‌زند. تعلق كاري كاركنان منجر به بهره وري و عملكرد بالاتر سازمان مي‌شود. رهبران در صدد درك تأثير سبك رهبري خود بر تعلق كاري كاركنان مي‌باشند. اين امر در سازمان‌هاي آموزشي اهميت بيشتري دارد. تحقيقات در اين زمينه ناكافي است. اين مطالعه، بررسي ارتباط بين سبك‌‌هاي رهبري مديران گروه و تعلق كاري اعضاي هيأت علمي در برخي دانشگاه‌هاي علوم پزشكي ايران را مورد هدف قرار داد. روش بررسي: اين يك مطالعه توصيفي تحليلي از نوع همبستگي lrm;بود. 149 نفر شامل اعضاي هيأت علمي و مديران گروه كه حداقل 6 ماه سابقه كاري داشتند، به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل فرم مشخصات فردي، پرسشنامه سبك رهبري چند عاملي و پرسشنامه تعلق كاري شافلي و بيكر بود كه روايي و پايايي آن مورد بررسي قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 تجزيه و تحليل شدند. نتايج: در مجموع 114 نفر از اعضاي هيأت علمي با 9.75 ± 13.42 و 35 نفر از مديران گروه با 8.67 ± 19.91 سال سابقه كار در اين مطالعه شركت كردند. اعضاي هيأت علمي تعلق كاري بالايي را گزارش كردند. رابطه مثبت و معناداري بين تعلق كاري و رهبري تعاملي (0.010 = P ) و تبديلي (0.001 = P ) وجود داشت. بين ديدگاه مديران و كاركنان در رابطه با رهبري تعاملي و تبديلي تفاوت معنادار بود (0.001 P ). نتيجه‌گيري: مديران مي‌توانند با انتخاب سبك رهبري مناسب تعلق كاري كاركنان را افزايش داده و از آن در جهت بهبود بهره‌وري سازمان استفاده نمايند.