فراواني نسبي فاكتورهاي مرتبط با اختلالات گيجگاهي- فكي در مراجعين 20 تا 50 سال به درمانگاه‌هاي دندان پزشكي شهر اصفهان در سال 1397

زمينه و هدف: اختلالات گيجگاهي-‌فكي ‌از ‌علل ‌شايع ‌مراجعه ‌بيمار ‌به مراكز ‌دندانپزشكي‌ است و با توجه به نقش عوامل مرتبط در ايجاد آن، هدف از ‌مطالعه حاضر، بررسي فراواني نسبي فاكتورهاي مرتبط با اختلالات گيجگاهي-فكي در مراجعين 20 تا 50 سال به درمانگاه‌هاي دندانپزشكي شهر اصفهان در سال 1397بود. روش بررسي: ‌در اين مطالعه توصيفي تحليلي، ‌‌324 بيمار مراجعه كننده به درمانگاه‌هاي شهر اصفهان در سال 1397 به صورت ‌تصادفي‌ انتخاب ‌شدند. فاكتورهاي مرتبط با اختلال ‌مفصل ‌گيجگاهي-فكي و فاكتورهاي دموگرافيك بيماران با معاينه كلينيكي توسط يك دندانپزشك آموزش ديده و خود اظهاري بيماران در فرم جمع آوري اطلاعات ثبت ‌گرديد ‌و فراواني و‌ ارتباط ‌آن‌ها ‌به وسيله ‌نرم ‌افزار ‌آماري SPSS 22 و ‌آزمون‌هاي chisquare ‌و Fisher و logistic regression سنجيده‌ شد. يافته‌ها: حداقل يكي از علائم اختلال ‌مفصل ‌گيجگاهي-فكي در 40.7% از افراد مطالعه وجود داشت كه بيشترين ‌فراواني ‌مربوط ‌به دندان‌هاي خلفي از دست رفته (49.7%)‌ بود.‌ سابقه ‌در رفتگي ‌فك ‌در ‌مردها (0.014=P) ‌و ‌فراواني‌ بي‌دنداني خلفي در ‌زن‌ها ‌بيشتر‌ بود (0.003=P). با ‌افزايش‌ سن‌، فراواني بي‌دنداني خلفي (0.000=P) ‌و‌ گوش ‌درد‌ (0.009=P) افزايش ‌يافت.‌ فراواني ‌دندان‌هاي خلفي از ‌دست‌ رفته ‌در‌ افراد ‌خانه‌‌دار (0.000=P) و فراواني ‌گوش‌ درد ‌در ‌كارمندان (0.005=P) ‌و سابقه در رفتگي فك در افراد داراي شغل آزاد (0.047=P) ‌به ‌طور‌ معني‌داري ‌بيشتر‌ از سايرين بود. نتيجه‌ گيري: ‌شيوع بالاي اختلالات مفصل گيجگاهي-فكي و عوامل مرتبط با آن مثل سابقه ‌در ‌رفتگي ‌فك، بي‌دنداني خلفي، ‌گوش ‌درد و دندان قروچه، نياز به‌ توجه جهت شناسايي و درمان اين ‌مشكلات‌ را مي‌طلبد.