ارائه مدل راهبردي اشتغال‌زايي و افزايش كسب و كار كشاورزي و روستايي درايران

امروزه، توسعه كارآفريني از سازنده‌ترين راهكار‌هاي توسعه اقتصادي و اجتماعي و فرهنگي مناطق روستايي به حساب مي‌آيد و از آن به عنوان اكسيري براي اشتغال‌زايي و كاهش فقر ياد مي‌شود. هدف پژوهش حاضر، ارائه راهكار‌هاي واشتغال‌زايي و كارآفريني در ايران مي‌باشد. اين پژوهش كه در رسته پژوهش‌‌هاي كاربردي است با روش توصيفي و تحليلي انجام شده است. روش جمع‌آوري داده‌‌ها، پيمايش ميداني با استفاده از ابزار پرسشنامه و روش تحليل داده‌‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفته است. جامعه آماري با استفاده از فرمول كوكران 380 نفر از ساكنان روستايي در مناطق مورد مطالعه به صورت تصادفي است. تحليل داده‌‌ها از طريق آزمون‌‌هاي تاپسيس و تحليل AHP صورت گرفته است و نتايج بدست‏آمده حاكي از آن است كه از نظر پاسخگويان سه متغير حمايت گوناگون نهاد‌هاي مسئول و متولي‌بخش كشاورزي، آگاهي درباره نياز مصرف‌كنندگان و برداشت به موقع و كاهش تلفات به ترتيب با ضريب اولويت 624/0، 613/0 و 590/0 مهمترين علل گسترش كسب و كار كشاورزي و روستايي و مدل راهبردي اشتغالزايي در محدوده‌‌هاي مورد مطالعه مي‌باشند. از جمله راهكار‌هاي پيشنهادي، اصلاح قوانين مالياتي مرتبط با كارآفرينان، تأسيس صندوق‌هاي حمايت از كارآفرينان در‌بخش كشاورزي، اتخاذ تدابيري جهت كاهش موانع اداري در فرآيندهاي كارآفريني در‌بخش كشاورزي و ايجاد و تقويت مراكز مشاوره‌اي مي‌باشد.