استرس پس از سانحه و ارتباط آن با فرسودگي شغلي كاركنان در طول همه‌گيري كوويد19

هدف: همه گيري كوويد19 نه تنها سبب افزايش نگراني در ارتباط با سلامت جسماني شده است بلكه سبب بروز اختلالات روان شناختي نيز شده است. پژوهش حاضر با هدف تعيين ارتباط اختلال استرس پس از سانحه با فرسودگي شغلي در زمان همه گيري كوويد19 انجام شد. روش ها: در اين مطالعه مقطعي، 402 نفر از كاركنان استان هرمزگان با محدوده سني 5721 سال شركت نمودند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه اي متشكل از 4 بخش (اطلاعات دموگرافيك شغلي، فرسودگي شغلي، غربالگري اختلال استرس پس از سانحه و مقياس اثر رويداد) بود. لينك پرسشنامه الكترونيك از طريق واتس آپ و ايميل به روش نمونه گيري در دسترس در اختيار شركت كنندگان قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري تحليل واريانس، آماره آزمون و ضريب همبستگي پيرسون و نرم افزار SPSS تجزيه و تحليل شدند. نتايج: ميانگين و انحراف معيار نمره مقياس اثر رويداد و غربالگري اختلال استرس پس از سانحه به ترتيب 15.21±29.43 و 2.73±4.9 بود. همچنين ميانگين و انحراف معيار خستگي عاطفي، مسخ شخصيت و كفايت شخصي به ترتيب 7.02±23.57، 3.51±11.77 و 5.14±20.09 بود. متغيرهاي جنسيت و نوع شغل ازجمله عوامل مؤثر بر نشانه هاي اختلال استرس پس از سانحه و فرسودگي شغلي بودند. براساس آزمون همبستگي پيرسون، ارتباط معناداري بين اختلال استرس پس از سانحه و فرسودگي شغلي مشاهده شد. نتيجه گيري: براساس يافته هاي مطالعه، مواجهه با استرس هاي رواني در طول همه گيري كوويد19 با اختلال استرس پس از سانحه و فرسودگي شغلي در بين كاركنان ارتباط دارد؛ بنابراين به كارگيري مداخلات مؤثر از سوي مديران جهت كاهش نشانه هاي اختلال استرس پس از سانحه و فرسودگي شغلي كاملاً ضروري است.