بررسي تأثير كاربرد نظريه موقعيتي اختصاصي، بر كيفيت زندگي بيماران نارسايي قلبي

زمينه و هدف: آموزش خودمراقبتي از جمله روش‌هاي مؤثر در افزايش كيفيت زندگي و سلامت بيماران نارسايي قلبي است. هدف اين مطالعه تعيين تأثير كاربرد نظريه موقعيتي اختصاصي بر كيفيت زندگي بيماران نارسايي قلبي بوده است. روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع كارآزمايي باليني است. تعداد 80 بيمار نارسايي قلبي كلاس 2و3 مراجعه‌كننده به بيمارستان 12 فروردين شهر كهنوج در سال 1397، در آن شركت داشتند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسشنامه‌هاي ويژگي‌هاي فردي، اختلال عملكرد بطن چپ جهت كيفيت زندگي و خودمراقبتي در نارسايي قلب بود. پرسشنامه‌ها در اولين معاينه و سه ماه پس از پي‌گيري توسط بيماران تكميل شد. داده‌ها با استفاده از آزمون t مستقل و زوجي، آناليز واريانس يك راهه و ضريب همبستگي پيرسون در نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 20 تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: قبل از مداخله بين دو گروه از نظر نمرات خودمراقبتي و كيفيت زندگي تفاوت آماري وجود نداشت. پس از مداخله ميانگين نمره كيفيت زندگي، خودمراقبتي و ابعاد آن در بيماران گروه مداخله نسبت به گروه كنترل افزايش يافت (p 0.001). در مورد خودمراقبتي بعد از مداخله، بيش‌ترين نمره مربوط به اعتماد به خودمراقبتي با ميانگين و انحراف استاندارد 3.30±21.43 و كم‌ترين نمره مربوط به مديريت خودمراقبتي با ميانگين و انحراف استاندارد 5.5 ±17.45 بود (p 0.001). نتيجه‌گيري: توجه به خودمراقبتي براساس الگوي نظريه موقعيتي اختصاصي مي‌تواند موجب شناخت دقيق‌تر مشكلات و برنامه‌ريزي مناسب شده و متعاقب آن كيفيت زندگي بيماران را بهبود بخشد. از آن‌جا كه در اين مطالعه اكثراً كم سواد يا بي‌سواد بودند، استفاده از وسايل كمك آموزشي به صورت تصويري، تنظيم برنامه براساس شرايط و زمان آمادگي بيمار و در صورت لزوم مشاركت خانواده مي‌تواند نتايج مثبتي به همراه داشته باشد. توجه به عوامل زمينه‌اي به خصوص در افرادي كه تحصيلات و درآمد پايين‌تري دارند، ضروري به نظر مي‌رسد.