ارتباط تاب‌آوري و خودكارآمدي با كيفيت زندگي حرفه‌اي در كاركنان اورژانس پيش بيمارستاني

زمينه و هدف: كاركنان اورژانس پيش بيمارستاني به عنوان اولين گروه حاضر در صحنه حوادث و بلايا، بايد توانايي مقابله و همچنين حفظ سلامت جسمي و رواني خود را داشته باشند. اين مطالعه با هدف تعيين ارتباط تاب آوري و خودكارآمدي كاركنان عملياتي اورژانس پيش بيمارستاني با كيفيت زندگي حرفه اي آنان انجام گرفته است. روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع توصيفي است كه به صورت مقطعي در سال 1398 انجام يافته است. 200 نفر از كاركنان عملياتي اورژانس پيش بيمارستاني استان البرز به روش نمونه گيري نسبتي و در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه جمعيت‌شناختي و سه پرسشنامه استاندارد شده تاب آوري كاركنان پيش بيمارستاني، خودكارآمدي Schwartz و Jerusalem، و كيفيت زندگي حرفه اي Stamm بود. داده ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 20 و آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و آمار تحليلي (همبستگي اسپيرمن، آناليز واريانس يك طرفه و رگرسيون خطي چندگانه) در سطح معناداري p≤0.05 تحليل شد. يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار خودكارآمدي 5.82 ±29.67 تاب‌آوري 17.07±123.14، رضايت از شفقت 8.09 ±39.81، فرسودگي 4.76±12.06، و استرس تروماتيك ثانويه 7.27 ±23.61، بود. همبستگي معناداري بين خودكارآمدي با سه مؤلفه كيفيت زندگي حرفه‌اي وجود داشت (0.05 p). خودكارآمدي با رضايت از شفقت رابطه مثبت و با فرسودگي و استرس تروماتيك ثانويه رابطه منفي داشت. همچنين خودكارآمدي و تاب‌آوري پيش‌بيني‌كننده رضايت از شفقت، و فرسودگي بودند (0.05 p). جهت تأثير خودكارآمدي و تاب‌آوري بر رضايت از شفقت مثبت بود. نتايج حاصل از آزمون رگرسيون خطي چندگانه گام به گام نشان داد كه 5 مؤلفه تاب‌آوري شامل خودمديريتي، نتايج استرس، چالش‌هاي ارتباطي، حفظ آرامش و انگيزه شغلي بر رضايت از شفقت تأثير داشته‌اند (0.05 p). جهت تأثير تمامي مؤلفه‌هاي تاب‌آوري بر رضايت از شفقت مثبت بود. نتيجه‌گيري: كاركنان عملياتي اورژانس پيش بيمارستاني استان البرز از نظر ميزان تاب آوري، خودكارآمدي و كيفيت زندگي حرفه اي در سطح قابل قبولي قرار داشتند.