اثر نوع محيط كشت پايه و تنظيم‌كننده‌هاي رشد گياهي بر كشت درون شيشه‌اي Sorbus persica Hedl.

بارانك ايراني (Sorbus persica Hedl.) درختي كُند رشد از تيره رزاسه و از گونه‌هاي انحصاري ايران و در حال انقراض است. از لحاظ ذخيره ژني، حفظ زيست محيطي و كاربرد دارويي حائز اهميت است. به منظور تكثير درون‌شيشه‌اي اين گونه به روش‌ كشت جوانه جانبي، پژوهشي به‌صورت فاكتوريل بر پايه طرح كاملاً تصادفي در سه سطح محيط كشت و سه سطح سيتوكينين در سه تكرار اجرا شد. براي شاخه‌زايي، محيط‌هاي‌كشت ‌DKW، WPM و MS حاوي سيتوكينين‌هاي BAP، Kin و 2ip و براي ريشه‌زايي، محيط‌هاي كشت ‌DKW، WPM و MS كامل و تغيير يافته با اكسين‌هاي IBA و NAA به‌صورت مجزا و كاربرد متوالي بررسي شدند. نتايج نشان داد كه بهترين تيمار سترون‌سازي، كاربرد متوالي محلول هيپوكلريت سديم 20% (حجمي/حجمي، 15 دقيقه) و كلريد جيوه 0.1% (3 دقيقه) در فصل تابستان بود. تكثير بهينه و رشد طولي شاخساره‌ها در محيط كشت MS با تنظيم‌كننده‌هاي رشد IBA (0.01 ميلي‌گرم در ليتر)، Kin (0.25 ميلي‌گرم در ليتر) و BAP (3 ميلي‌گرم در ليتر) مشاهده شد. همچنين، ريشه‌زايي بهينه در محيط كشت DKW با يك چهارم غلظت عناصر بيش مغذي حاوي هورمون‌هاي NAA+IBA (0.3+0.3 ميلي‌گرم در ليتر) بدست آمد.