ناهمساني امامت شيعي با اقتدارگرايي هابزي؛ نقد انگاره «لوياتان اسلامي»

نسبت‌سنجي رابطه اصل «امامت» در انديشه سياسي شيعه به معناي زعامت سياسي با «اقتدارگرايي» به‌عنوان شكلي از حكومت، توسط يك طيف از نويسندگان غربي و بومي پيگيري شده است. برخي كه حكمراني امام را اقتدارگرا مي‌دانند از تركيب «لوياتان اسلامي» براي اشاره به آن استفاده مي‌كنند و بدون ارائه يك صورت‌بندي علمي و قانع‌كننده، به اثر مهم هابز يعني «لوياتان» ارجاع مي‌دهند. اين مقاله از روش توصيف و تفسير بهره مي‌گيرد تا همساني امامت شيعي با اقتدارگرايي هابزي را نقد كند. ازاين‌رو، پس از ارائه يك صورت‌بندي از انگاره «لوياتان اسلامي» بر اساس ديدگاه هابز در توجيه حكومت مطلقه، نادرستي آن را از منظر انديشه سياسي شيعه اثبات مي‌كند. نتيجه آنكه به دليل تفاوت انديشه سياسي شيعه با ديدگاه هابز در غايت بودن سعادت و زمينه‌اي بودن قدرت، نفي استخدام يكجانبه در وضع طبيعي، اهميت رأي مردم پيش و پس از تأسيس حكومت، الهي بودن حكومت، ضرورت تأليف كارويژه‌هاي ديني و دنيوي، تضايف حقوق حاكم و مردم، ضرورت برخورداري حاكم از شرايط ويژه و كاستي در شناخت انسان، انگاره «لوياتان اسلامي» مردود است.