خوانش پديدارشناسي يوهاني پالاسما در پاويون مه اثر ديلر اسكوفيدو (اكسپو 2002)

ﻣﻲ ﺗﻮان ﺑﻪ ﭘﺪﻳﺪارﺷﻨﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از ﻣﻜﺎﺗﺐ اﺻﻠﻲ ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ اﺷﺎره ﻛﺮد. ﭘﺪﻳﺪارﺷﻨﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﭘﺮدازد. ﻳﻮﻫﺎﻧﻲ ﭘﺎﻻﺳﻤﺎ ازﺟﻤﻠﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬارﺗﺮﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪارﺷﻨﺎﺳﺎن ﻣﻌﻤﺎري اﺳﺖ. ﻳﻮﻫﺎﻧﻲ ﭘﺎﻻﺳﻤﺎ از ﻣﻨﻈﺮ ﻓﻠﺴﻔﻲ ﻣﺘﺎﺛﺮ از ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﻮرﻳﺲ ﻣﺮﻟﻮﭘﻮﻧﺘﻲ ﺑﻮده، ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻔﻜﺮات ﭘﺪﻳﺪارﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻲ ﭼﻮن ﻫﻮﺳﺮل و ﻫﺎﻳﺪﮔﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. از ﻧﻈﺮ ﭘﺎﻻﺳﻤﺎ ﻋﻠﻢ و ﻋﻘﻞ ﺳﺒﺐ ذﻫﻨﻴﺎت ﻣﺤﺪودي ﻣﺘﻜﻲ ﺑﺮ ادراك ﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎي ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺎري را در ﻣﻌﻤﺎري ﻣﻌﺎﺻﺮ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ﭘﺪﻳﺪارﺷﻨﺎﺳﻲ از ﻧﻈﺮ ﭘﺎﻻﺳﻤﺎ ﻧﮕﺮش ﻋﻤﻴﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و آنﻫﺎ را ﻧﺰدﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻲ دارد ﻧﮕﺮش او ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺣﻮاس در ﻓﺮآﻳﻨﺪ درﻳﺎﻓﺖ و ادراك و ﻗﺮاردادن ﻛﺎﻟﺒﺪ و ﺗﻦ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺮﻛﺰﻳﺖ ادراك و ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺣﻮاس ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ در ﺑﺎب ﻛﻴﻔﻴﺎت ﺣﺴﻲ، ﻣﺼﺎﻟﺢ، ﻧﻮر، رﻧﮓ، ﻗﺪﻣﺖ و ﺗﺎرﻳﺨﭽﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ. ﭘﺎوﻳﻮن ﻣﻪ اﺛﺮ دﻳﻠﺮ اﺳﻜﻮﻓﻴﺪو در اﻛﺴﭙﻮ 2002، ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﻓﻀﺎﻳﻲ اﺑﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ درﺻﺪد اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ را از دﻳﺪن و ادراك ﺑﺼﺮي ﺑﻪ ﻟﻤﺲ ﻛﺮدن، در ﻓﻀﺎ ﺑﻮدن و ادراك ﺣﺴﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. روش ﺗﺤﻘﻴﻖ در اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ و ﺟﻤﻊ آوري اﻃﻼﻋﺎت اﺳﻨﺎدي اﺳﺖ. ﻫﺪف از اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ اﺳﺖ ﻛﻪ وﻳﮋﮔﻲ ﻫﺎي ﭘﺎوﻳﻮن ﻣﻪ از ﻧﻈﺮﮔﺎه ﺗﺤﻠﻴﻞ ﭘﺪﻳﺪارﺷﻨﺎﺳﻲ ﻳﻮﻫﺎﻧﻲ ﭘﺎﻻﺳﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ و وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي ﺷﺎﺧﺺ آن ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﻈﺮﻳﺎت ﭘﺎﻻﺳﻤﺎ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮرﺳﻲ ﭘﺎوﻳﻮن ﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻧﺘﺎﻳﺞ اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﻨﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ دﻳﺪن و دﻳﺪه ﺷﺪن ﻛﻪ ﻧﺎﺷﻲ از ادراك ذﻫﻨﻲ و ﺑﺼﺮي اﺳﺖ ﻣﻌﻤﺎري ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﺎﻳﺮ ﺣﻮاس اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺗﺠﺴﻤﻲ ﻣﺘﻔﺎوت از ﻓﻀﺎ و ﻣﻔﻬﻮم آن و ﻧﻴﺰ ﺣﺲ ﻣﻜﺎن ﻣﺘﺎﺛﺮ از ﺣﻀﻮر در ﻓﻀﺎ را ﻣﻨﺠﺮ ﮔﺮدد و ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اي ﻣﺘﻔﺎوت در ﻣﻌﺮض ادراك ﺣﺴﻲ از ﻣﺤﻴﻂ ﻗﺮار دﻫﺪ. ﻣﻮﻟﻔﻪ ﻫﺎي ادراك ﭼﻨﺪ ﺣﺴﻲ، در ﭘﺎوﻳﻮن ﻣﻪ ﺟﻠﻮه ﻋﻤﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﺨﺎﻃﺐ را در ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﺘﻔﺎوت از ﻓﻀﺎ ﻳﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.