درمان هيپرگليسمي در بيماران بستري در بيمارستان: يك مرور نقلي

Hyperglycemia Management in Hospitalized Patients: A Narrative Review

بر اساس مطالعات گذشته‌ نگر كه در بيماران بستري در بيمارستان‌ها صورت گرفته است، در اين بيماران ارتباط واضحي بين هيپرگليسمي (با يا بدون سابقه ديابت شناخته شده) و هيپوگليسمي با افزايش مرگ و مير و نيز عوارض بيماري در اين بيماران وجود دارد. همين مطالعات نشان مي‌دهند كه با كنترل مناسب قند خون و جلوگيري از بروز هيپر و يا هيپوگليسمي مي‌توان از مرگ و مير بيشتر در اين بيماران جلوگيري و نيز عوارض بيماري را بهتر كنترل كرد. با اين حال متاسفانه هنوز دستورالعمل يكسان يا مبتني بر شواهدي كه بتواند بصورت كاربردي و براساس آنچه كه بطور عملي در عموم بيمارستان‌ها به اجرا در آيد وجود نداشته و بيشتر مواقع از روش‌هاي مبتني بر دانش فردي و بر اساس دستورالعمل‌هاي مختلف و بدون پشتوانه امكان اجرايي، مثل "استفاده همگاني" از جدول تطابقي انسولين و بدون روش تجويز برنامه‌ريزي شده انسولين استفاده مي‌گردد. اين مقاله به مرور هيپرگليسمي در بيماران بستري در بيمارستان در وضعيت‌هاي باليني غيربحراني و بحراني و بيان راهكارهاي نظري و عملي مبتني بر شواهد بدست آمده از مطالعات انجام شده مي‌پردازد تا شايد بتواند ضمن كاهش عوارض سوء ناشي از آن الگويي براي يكنواخت‌سازي و پايه‌اي براي مطالعات آتي كشوري نيز باشد.

According to retrospective studies on hospitalized patients, there is a clear association between hyperglycemia (with or without a known history of diabetes) and hypoglycemia with increased mortality and health consequences. These studies also showed that appropriate control of blood sugar and preventing hyper/hypoglycemia is not only associated with reduced mortality rate but also can prevent consequences of the disease. However, there is no unique evidence-based guideline, based on common practices in hospitals, to manage such conditions. Hence, currently, providers mostly use their knowledge or different guidelines without any support for potential problems such as general use of insulin tables with no planned prescription. The present study aimed to firstly review the prevalence of hyperglycemia in hospitalized patients with both critical and non-critical conditions, and secondly to provide practical measures for treating such conditions in order to prevent negative consequences.