ارتباط مقدار و نوع پروتئين‌هاي دريافتي از رژيم غذايي با ميكروآلبومينوري: مطالعه قند و ليپيد تهران

Association of the Type and Amount of Dietary Proteins with Microalbuminuria: Tehran Lipid and Glucose Study

مقدمه: ميكروآلبومينوري از عوامل خطر مستقل بيماري قلبي عروقي بوده و با عوارض بيماري­ هاي مختلف و مرگ و مير در ارتباط است. مطالعه‌ي حاضر به منظور بررسي اثرات احتمالي ميزان و نوع پروتئين­ هاي رژيم غذايي بر ميكروآلبومينوري در ميان جمعيت بزرگسالان ايراني شركت ­كننده در مطالعه قند و ليپيد تهران، انجام شد. مواد و روش‌ها: بزرگسالان (1192 مرد و زن 19 تا 86 ساله) شركت‌كننده در فاز ششم مطالعه‌ي قند و ليپيد تهران (سال­ هاي 1396-1393)، كه داده­ هاي تغذيه ­اي كامل داشتند، و غلظت ميكروآلبومين ادرار براي آن‌ها اندازه­ گيري شده بود، با در نظر گرفتن معيارهاي ورود، وارد مطالعه شدند. دريافت­ هاي غذايي؛ با استفاده از پرسش ­نامه بسامد خوراك اعتبارسنجي شده، ارزيابي شد. متغييرهاي دموگرافيك، تن‌سنجي، فشارخون و بيوشيميايي اندازه­ گيري شدند. جهت تخمين نسبت شانس ميكروآلبومينوري (غلظت ادراري آلبومين 200-20 ميلي‌گرم در ليتر)، از آزمون رگرسيون لجستيك تعديل شده، براي متغييرهاي مخدوش­گر، استفاده شد. يافته ­ها: ميانگين (و انحراف معيار) سن افراد در ابتداي مطالعه 14/00± 44/96 سال و ميزان شيوع ميكروآلبومينوري 14/4 درصد بود. پس از تعديل اثر متغييرهاي مخدوش­گر، نسبت شانس ميكروآلبومينوري با هيچ­ يك از سهك ­هاي دريافت پروتئين تام، حيواني و گياهي ارتباط معناداري را نشان نداد (نسبت شانس و حدود اطمينان 95% ميكروآلبومينوري در سهك سوم دريافت پروتئين تام، حيواني و گياهي نسبت به سهك اول، به ترتيب (2/05-0/57) 1/08، (2/09-0/67) 1/19، (1/88-0/56) 1/02 بود). نتيجه­ گيري: در اين مطالعه، رابطه معناداري ميان پروتئين تام دريافتي و پروتئين گياهي با ميكروآلبومينوري مشاهده نشد. منابع حيواني پروتئين با افزايش خطر ميكروآلبومينوري ارتباط داشتند، اگرچه اين رابطه نيز از نظر آماري معنادار نبود.

Introduction: Microalbuminuria is an independent risk factor for cardiovascular disease and is associated with all-cause mortality. The present study aimed to investigate the possible association between different types and amounts of dietary protein and microalbuminuria among Iranian adults participating in the Tehran Lipid and Glucose Study (TLGS). Materials and Methods: Adults (1192 men and women; aged 19-86 years) participating in the sixth phase of TLGS (2014- 2017), who had complete nutritional data with known urinary microalbumin levels, were included in the present study, according to the inclusion criteria. The dietary intake was assessed using a validated Feed Frequency Questionnaire (FFQ). Demographic variables, anthropometric indices, blood pressure, and biochemical data were also measured. To estimate the odds ratio (OR) of microalbuminuria (urinary microalbumin level: 20-200 mg/L), a logistic regression analysis adjusted for the confounding variables was performed. Results: The mean (±SD) of the participants’ age and body mass index at baseline were 44.96±14.00 years and 27.81±4.97 kg/m2, respectively. The prevalence of microalbuminuria in the study population was 14.4%. After adjusting for the confounding variables, the o‎r of microalbuminuria did not show a significant relationship with the protein intake. The adjusted ORs and 95% confidence intervals for microalbuminuria in the third tertile of total protein intake, animal protein intake, and plant protein intake were 1.08 (0.57-2.05), 1.19 (0.67-2.09), and 1.02 (0.56-1.88), respectively. Conclusion: In the present study, there was no significant association between the total protein and plant protein intake and microalbuminuria. The animal protein intake increased the risk of microalbuminuria, although this relationship was not statistically significant.