عنوان مقاله :
بررسي حضور پذيري كودكان در فضاهاي عمومي با رويكرد عدالت فضايي در جغرافيا و برنامه ريزي شهري (نمونه موردي: منطقه 1 و 11 تهران)
عنوان به زبان ديگر :
Investigating the presence of children in public spaces with the approach of spatial justice in geography and urban planning (Case study: Districts 1 and 11 of Tehran)
پديد آورندگان :
پورقاسم، نازيلا دانشگاه آزاد اسلامي، واحد تهران مركزي - گروه شهرسازي، تهران، ايران. , بندرآباد، عليرضا دانشگاه آزاد اسلامي، واحد تهران مركزي - گروه شهرسازي، تهران، ايران. , مرادي مسيحي، واراز دانشگاه آزاد اسلامي، واحد تهران مركزي - گروه شهرسازي، تهران، ايران.
كليدواژه :
توسعه پايدار , عدالت فضايي , حضورپذيري , نظريه حق به شهر , كودكان , روانشناسي محيطي
چكيده فارسي :
عدالت نقش بسيار مهمي را در جغرافياي شهري بويژه حضورپذيري كودكان در جامعه دارد. در حال حاضر فضاهاي عمومي در شهرهاي كنوني ايران، در روند شكل‌گيري خود و عدالت فضايي از ضرورت طراحي و مديريت اين فضاها در ارتباط با تاثير پرورشي آن ها بر شخصيت و هويت كودكان بي‌بهره‌اند. اين پژوهش با تاكيد عمده بر دسترسي كودكان به فضاهاي عمومي اقدام به سنجش حضورپذيري فضاهاي عمومي براي كودكان در سطح مناطق و محلات شهر تهران اقدام خواهد نمود و در نهايت، الگوي بهينه فضاهاي عمومي مناسب براي حضور كودكان در مناطق مختلف تهران به منظور دستيابي به عدالت ارايه خواهد نمود. پژوهش حاضر با آزمون نظريه‌ي لوفور ابتدا امكان استفاده از اين نظريه را در شهر بررسي مي‌كند، و چگونگي دستيابي به عدالت فضايي سوجا در جهت حضورپذيري كودكان با استفاده از اين نظريه را تجزيه و تحليل مي‌نمايد. روش تحقيق توصيفي- تحليلي بوده، و نمونه آماري منطقه 1 و 11 تهران مي‌باشد.
چكيده لاتين :
Justice plays a very important role in the urban geography of children's presence in society. Today, public spaces in the current cities of Iran, in the process of their formation and spatial justice, have made the necessity of designing and managing these spaces unaffected by their upbringing effect on the personality and identity of children. This Research with a major emphasis on children's access to public spaces, it will measure the availability of public spaces for children in the areas and neighborhoods of Tehran, and finally, The optimal model of public spaces suitable for the presence of children in different areas of Tehran in order to achieve justice will be presented. In this paper, by examining Lefebvre's theory, he first examines the possibility of using this theory in the city, and analyzes how to achieve Soja's spatial justice in the presence of children using this theory. The research method is descriptive-analytical, and is a statistical sample of Tehran's 1st and 11th districts.
عنوان نشريه :
جغرافيا (برنامه ريزي منطقه اي)
