كاربست قاعده ضرورت و اضطرار در درمان بيمار توسط پزشك نامحرم

Application of the rule of Necessity and Urgency in treatment of the patient by a Stranger Physician

زمينه و هدف قاعده فقهي «ضرورت و اضطرار» در بسياري از مسايل مورد ابتلا، قابل جريان و مستند حكم شرعي است. به‌كارگيري اين قاعده مي‌تواند نقش مهمي در تجويز نگاه و لمس بيماران توسط پزشكان نامحرم ايفا نموده و به عنوان راهي پيش روي پزشكان قرار گيرد تا ايشان با رعايت مسايل فقهي به معالجه بيماران نامحرم بپردازند. مواد و روش‌ها نوشتار حاضر به صورت توصيفي تحليلي به واكاوي متون فقهي و نقد و بررسي نظرات فقها در زمينه جريان قاعده ضرروت در معالجه و مقتضيات آن توسط پزشك نامحرم مي‌پردازد. نتيجه‌گيري استفاده از قاعده ضررورت به عنوان راهكاري فقهي براي جواز برخي درمان‌ها در نظر گرفته مي‌شود. پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه فقها با استناد به قاعده ضرورت در پي آنند تا براي معالجه بيماران نامحرم توسط پزشكان راهكار فقهي ارايه نمايند هرچند ميان ايشان در نوع استناد به قاعده به جهت تفاوت روايات مستند، اختلاف است.

Backgroundand Aim The jurisprudential rule of "necessity and urgency" can be current and documented in many cases. Applying this rule can play an important role in stranger physicians’ look and touch and it can be as a way for them to treat patients in accordance with jurisprudential issues. Materials and Methods This descriptive-analytical article analyzes jurisprudential texts and critiques and examines the views of jurists on the rule of necessity in treatment and its requirements by a stranger physician. Conclusion The use of necessity is considered as a jurisprudential solution to allow some treatments. The present study shows that the jurists, citing this rule, seek to provide a jurisprudential solution for the treatment of stranger patients by physicians, although there is a difference between them in the type of citation of the rule due to differences in documentary narrations.