تاثير درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) بر تاب آوري كودكان تحت پوشش بهزيستي

Effectiveness of acceptance and commitment therapy (ACT) on resiliency orphan’s welfare elementary school

مقدمه: پژوهش حاضر به منظور بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تاب‌آوري در كودكان بي‌سرپرست دوره ابتدايي تحت پوشش بهزيستي شهر كاشان انجام شد.‌ مواد و روش ها: اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي بوده و از طرح پيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. 30 كودك بي‌سرپرست به روش نمونه‌گيري در دسترس و بر اساس معيارهاي ورود و خروج از مركز شبانه‌روزي انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري آزمايش و كنترل قرار گرفتند. مقياس تاب‌آوري كونور ديودسون توسط شركت‌كنندگان در مرحله پيش آزمون - پس آزمون تكميل گرديد. سپس شركت‌كنندگان گروه آزمايش در 8 جلسه 90 دقيقه‌اي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد شركت كردند. براي تجزيه و تحليل آماري داده‌ها از روش تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج: ميانگين نمره تاب‌آوري قبل از مداخله در گروه كنترل 59/78 بود كه پس از مداخله به 64/72 و در مرحله پيگيري به 36/44 رسيد. نتايج در گروه آزمايش‌ به ترتيب 65/47، 15/93 و 92/87 گزارش شد كه نشانه افزايش معنادار نمره تاب‌آوري در گروه آزمايش بود. درمان مبتني بر تعهد و پذيرش در شركت‌كنندگان گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل تأثير بيشتري بر تاب‌آوري داشت. بر اساس نتايج تحليل كوواريانس، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد باعث افزايش تاب‌آوري شد. نتيجه گيري: با توجه به تأثير روش درماني مبتني بر تعهد و پذيرش بر افزايش تاب‌آوري كودكان بي‌سرپرست تحت پوشش بهزيستي، اهميت استفاده از اين روش درماني نسبت به ساير روش‌هاي درماني جهت افزايش تاب‌آوري و توانمندي مقابله در برابر مشكلات توصيه مي‌شود.

Introduction The purpose of this study was to investigate the effectiveness of acceptance and commitment therapy on resilience in premature children of pre-school age children under the well-being of Kashan. Materials and methods This research was semi-experimental and pre-test-posttest with control group was used. The sample consisted of 30 non-affiliated children who were selected by available sampling method and based on entry and exit criteria from the day-care center. They were randomly assigned into two groups of 15 subjects. Measurement tools were the Conner Dodson Resilience Scale (2003), which was completed by participants in the pretest-posttest phase. Then, the participants in the experimental group participated in eight 90-minute treatment sessions based on admission and commitment. Results The mean score of resilience before the intervention in the experimental group was 47.65 which after the intervention reached 93.15 and in the follow-up stage reached 87.92 and in the control group these scores increased from 78.59 to 72.64 in the post-intervention stage and 44.36 in the follow-up stage Resilience was in the control group. Acceptance and commitment therapy had a greater effect on resilience in the participants of the experimental group than the control group. Based on the results of analysis of covariance, acceptance and commitment therapy increased resilience. Conclusion Considering the effect of acceptance and commitment therapy on increasing resilience of homeless children covered by welfare, the importance of using this treatment compared to other treatments to increase resilience and ability to cope with problems should be considered