هويت شهري به مثابه ارزش فرهنگي: تداوم و دلبستگي يا ازهم گسيختگي و فرار (مطالعه مردم تهران)

Urban identity as a cultural assessment: continuity and attachment or disintegration and escape (people of Tehran City)

در مطالعه حاضر به دنبال بررسي برخي از مولفه هاي مهم هويّتي در شهر تهران هستيم. در اين مطالعه از روش پيمايش استفاده شده است. جامعه آماري، افراد 15سال و بالاتر مناطق 22گانه شهر تهران بودند و فرد پاسخگو واحد تحليل است. در اين مطالعه براي تعيين حجم نمونه از فرمول كوكران با خطاي نمونه گيري 3 درصد استفاده شده است كه تعداد 1000 نفر (محاسبه از طريق فرمول كوكران) به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش نمونه‌گيري در اين مطالعه، تركيبي از نمونه گيري طبقه بندي متناسب با حجم و تصادفي سيستماتيك بوده است. در اين مطالعه به اين نتيجه رسيديم كه در برخي ارزشها مانند هويت، تغييرات گسترده اي رخ داده است و درك و اعتماد در شهر به شدت با شكل هاي متنوعي از مسائل و مشكلات گره خورده است و همين مسئله، تاثير زيادي بر بي هويتي مردم تهران گذاشته است، به طوري كه تاريخ و فرهنگ در تهران به ندرت عرصه اي براي نشان دادن و بازنمايي خود دارد و دروني¬شدن اين مسئله در مردم، از اين كلانشهر، يك موجود بي هويت، يا به تعبير بهتر داراي هويت هاي از هم گسيخته و قطعه قطعه شده، ساخته است.

In the present study, we seek to investigate some of the important components of identity in the Tehran city. In this study, the survey method was used. The statistical population was 15 years and older in 22 districts of Tehran and the person responsible is the analysis unit. In this study, Cochran's formula with a sampling error of 3% was used to determine the sample size, and 1000 people (calculated through Cochran's formula) were selected as the sample. The sampling method in this study was a combination of classification sampling with systematic volume and random sampling. In this study, we concluded that in some values, such as identity, there have been extensive changes, and understanding and trust in the city are strongly tied to various forms of issues and problems, and this has a great impact on The identity of the people of Tehran has been established, so that history and culture in Tehran rarely have a field to show and represent themselves, and the internalization of this issue in the people, of this metropolis, an identityless being, or in other words, better. It has a disjointed identity and a fragment.