نظريه همروي در حوزه انديشه سياسي اسلامي

Concurrency Theory in the field of Islamic Political Thought

در حوزه انديشه سياسي اسلام، همروي فلسفه سياسي و فقه سياسي قابليت طرح دارد؛ و در نظريه همروي، تأكيد اصلي بر نسبت فلسفه سياسي و فقه سياسي است. سه سطحي كه، در اين­ جا، تأكيد كمتري بر آن وجود دارد، سطح روش­شناختي، معرفت­­ شناختي و نسبت سنت و تجدد است. مدعا در سطح معرفتي، اين است كه عقل، نقل، تجربه، شهود و تاريخ با هم تضاد ندارند، و نهايتاً يك هدف را دنبال مي­ كنند. در اين مقاله سعي مي­شود همروي به عنوان يك «نظريه» در حوزه انديشه سياسي اسلام مطرح شود. «نظريه» مجموعه سازماندهي شده مفاهيم و گزاره ­هايي است كه اجزاء آن در راستاي تبيين امور با هم يگانگي پيدا كرده ­اند، و مدعاي واحدي را اثبات مي­ كنند. در اين صورت، نظريه عبارت­ هايي منظم دربارة واقعيت­ هاي اجتماعي مبتني بر سيستم­ هاي منطقي است كه در يك علم يا يك مكتب وجود دارد. آندرو ساير نظريه را شيوه­اي از نظم ­بخشي به رابطه بين مشاهداتي (يا داده­ هايي) مي­ داند كه معناي آن­ها قطعي است. بر اساس نظريه همروي، در اين­جا، اين مدعا قابليت طرح خواهد داشت كه «هرچند فلسفه سياسي، طبق تعريف، مستقل از وحي است، اما براي بررسي مسائل سياسي از ديدگاه اسلام، هم به پاسخ فلسفي نياز داريم، هم به پاسخ فقهي». به بيان ديگر، نه تنها فلسفه سياسي و فقه سياسي مي ­توانند به شكل جداگانه پاسخگوي مسائل سياست باشند، بلكه پاسخ ­هاي آن دو قابل مقايسه نيز خواهند بود. در واقع، مدعا اين است كه براي حل مسائل سياسي از ديدگاه اسلام هم به پاسخ فلسفي نياز داريم، هم به پاسخ فقهي، هم به مقايسه آن دو. البته، اعتبار فقه سياسي با محدوديت­ هايي خاص روبرو است. نظريه همروي از واقع و امري موقعيت ­مند خبر مي­ دهد؛ به اين معنا كه ارتباط دو دانش فلسفه سياسي و فقه سياسي را برمي ­رسد. اين امر منافاتي با وجود ابعاد هنجاري و تجويزي در اين نظريه ندارد. به طور مثال، مي­ توان بر اساس اين نظريه گفت محقق علوم سياسي در درجه اول «بايد» هر مسئله ­اي را در اين دو حوزه طرح نمايد؛ و سپس «لازم است» به ارتباط نتايج به دست آمده در اين دو حوزه بپردازد. نگارنده اين كار را در خصوص توزيع قدرت در انديشه سياسي شيعه انجام داده است.

In the field of Islamic political thought, concurrency of political philosophy and political jurisprudence can be proposed; in concurrency theory, the main emphasis is on the relationship between political philosophy and political jurisprudence. The three levels that are less emphasized here are the methodological level, the epistemological level, and the relationship between tradition and modernity. The claim at the epistemological level is that reason, narration, experience, intuition, and history do not contradict each other, and they ultimately pursue a single goal. This article tries to present concurrency as a "theory" in the field of Islamic political thought. "Theory" is an organized set of concepts and propositions whose components are united in order to explain things, and prove a single claim. In this case, theory is regular expressions of social realities based on logical systems that exist in a science or school. Andrew sees other theories as a way of regulating the relationship between observations (or data) whose meaning is definite. According to the theory of concurrence, here, the claim can be made that "although political philosophy, by definition, is independent of revelation, but to study political issues from the perspective of Islam, we need both a philosophical answer and a jurisprudential answer. ». In other words, not only can political philosophy and political jurisprudence answer political questions separately, but the answers to the two will also be comparable. In fact, the claim is that in order to solve political problems from the Islamic point of view, we need a philosophical answer, a jurisprudential answer, and a comparison of the two. Of course, the validity of political jurisprudence faces certain limitations. Concurrency theory informs of fact and something situational; In other words, the relationship between the two sciences of political philosophy and political jurisprudence is reached. This does not contradict the normative and prescriptive dimensions of this theory. For example, based on this theory, it can be said that a political scientist should first and foremost raise any issue in these two areas; an‎d then it is "necessary" to relate the results obtained in these two areas. The author has done this regarding the distribution of power in Shiite political thought.